"Αν ο Καθολικός Χριστιανός είναι πεπεισμένος ότι ο Πάπας είναι αλάθητος σε όλα τα θρησκευτικά και ηθικά ζητήματα, έτσι και εμείς οι Εθνικοσοσιαλιστές δηλώνουμε με την ίδια φλογερή πεποίθηση ότι και για εμάς ο Φύρερ είναι απολύτως αλάθητος σε όλα τα πολιτικά και λοιπά ζητήματα".

-Χέρμαν Γκέρινγκ
Το πρόσωπο του Τρίτου Ράιχ: Πορτρέτα της ναζιστικής ηγεσίας του Joachim C. Fest © 1970; Μετάφραση απο τα Γερμανικά απο τον Michael Bullock, Σελίδα 114

Τα ακόλουθα προέρχονται απο το βιβλίο: "Το Τρίτο Ράιχ στην εξουσία" του Richard J. Evans © 2005

"Στο πασχαλινό μήνυμά του, που γράφτηκε στις 19 Μαρτίου 1935, ο Κλεμενς φον Γκαλεν, επίσκοπος του Münster, εξαπέλυσε σφοδρή επίθεση στο βιβλίο του Ρόζενμπεργκ. "Υπάρχουν και πάλι ειδωλολάτρες στην Γερμανία, σημείωσε με ανησυχεία και επέκρινε την ιδέα του Ρόζενμπεργκ για την φυλετική ψυχή. "Ο Γαληνός έγραψε προσωπικά στον Χίτλερ παραπονουμενος για τις επιθέσεις στον κλήρο από κορυφαίους Ναζί, όπως ο Μπαλντουρ φον Σιραχ. Αυτού του είδους οι καταγγελίες ήταν σαφές ότι δεν ήταν άτοπες. Σφίγγοντας τα γρανάζια απέναντι στην Εκκλησία, ο Χίμλερ και η Γκεστάπο άρχισαν τώρα να εισάγουν σκληρότερα μέτρα κατά των Καθολικών λαϊκών οργανώσεων και ιδρυμάτων, περιοριζοντας τις δημόσιες συγκεντρώσεις, λογοκρινοντας τις εναπομειναντες Καθολικές εφημερίδες και περιοδικά και απαγορεύοντας συγκεκριμένα θέματα, και τοποθετώντας αποδεδειγμένα Ναζιστες σε συντακτικές θέσεις στον Καθολικο τύπο".

" Στις 4 Νοεμβρίου,  ο (περιφερειακός Υπουργός παιδείας) έκανε τα πράγματα πολύ χειρότερα απαγορεύοντας τον θρησκευτικό αγιασμό των νέων σχολικών κτιρίων και διατάσσοντας την απομάκρυνση των θρησκευτικών συμβόλων, όπως οι σταυροί, (και για το θέμα αυτό και τα Πορτρέτα του Λούθηρου) από όλα τα κρατικά, δημοτικά και ενοριακά κτίρια, συμπεριλαμβανομένων των σχολείων".

"Ήδη από την εποχή που ακόμη και πριν από την επικύρωση του Κονκορδάτου, ο Καρδινάλιος Πατσέλι, ο γραμματέας του Βατικανού στη Ρώμη, έστελνε σταθερά μία συνεχή ροή μακροσκελων και λεπτομερών καταγγελιών προς την Γερμανική κυβέρνηση για τέτοιου είδους παραβιάσεις, απαριθμωντας εκατοντάδες περιπτώσεις στις οποίες τα SA είχαν κλείσει Καθολικές λαϊκές οργανώσεις, είχαν κατασχέσει χρήματα και εξοπλισμό, είχαν ασκήσει Αντιχριστιανικη προπαγάνδα, είχαν απαγορεύσει Καθολικές εκδόσεις και πολλά άλλα. Οι Καθολικοί Ιερείς παρεμποδιστηκαν σε αυτόν τον αγώνα, χαρακτηρίζοντας δημόσια την Σβάστικα ως "Σταυρό του Διαβόλου".

"Το θεατρικό επιμελητήριο του Ράιχ άρχισε από το 1935 να απαγορεύει τις μουσικές αλλά και θεατρικές εκδηλώσεις που χρηματοδοτουσε η Εκκλησία με το επιχείρημα ανταγωνιζονταν οικονομικά και ιδεολογικά τις συναυλίες και τα θεατρικά έργα  που χρηματοδοτουσαν οι Ναζί. Μέχρι το 1937 απαγόρευαν τα θεατρικά έργα της Γένεσης".

"Μετά την έναρξη εκστρατείας του Γκέμπελς κατά της οικονομικής διαφθοράς στην Εκκλησία, η ανταλλαγή των τόνων μεταξύ Βερολίνου και Ρώμης έγιναν πολύ οξυτερες. Οι σχέσεις έμοιαζαν να βυθίζονται σε μία ανοιχτή εχθρότητα. Οι Εκκλησιαστικες λειτουργίες και τα κηρύγματα στην Γερμανία ήταν πλέον, όπως παραπονέθηκε το Βατικανό, αντικείμενο συνεχούς παρακολούθησης από τις αρχές..." Τα πράγματα κορυφώθηκαν όταν, θορυβουμενη από την κλημακουμενη σύγκρουση, μία αντιπροσωπεία ανώτερων Γερμανών Επισκόπων και Καρδινάλιων, μεταξύ των οποίων οι Μπερτραμ Φαουλχαμπερ και Γκαλεν πήγε στην Ρώμη τον Ιανουάριο του 1937 για να καταγγείλει τους Ναζί για παραβίαση του Κονκορδάτου".

"Γραμμένο στα Γερμανικά και με τίτλο "Mit brenender Sorge" που σημαίνει "Με φλογερή ανησυχία", καταδίκαζε το "μίσος" και την "συκοφαντία" που ξεχύνονταν στην Εκκλησία από τους Ναζί".

"Για να τους υπονομευσει, όμως, συνέχιζε η εγκύκλιος, η Γερμανική κυβέρνηση, διεξάγει έναν "εκμηδενιστικο αγώνα" εναντίον της Εκκλησίας:
Με μέτρα εξαναγκασμου τόσο ορατά όσο και κρυφά, με εκφοβισμό, με απειλές οικονομικών, επαγγελματικών, αστικών και άλλων μειονεκτηματων, η δογματική πίστη των Καθολικών και ιδιαίτερα ορισμένων κατηγοριών Καθολικών δημόσιων υπαλλήλων τίθεται υπό μία πίεση τόσο παράνομη όσο και απάνθρωπη".

"Οπλισμένος από το 1936 με τις νέες του εξουσίες ως επικεφαλής της Γερμανικής αστυνομίας, ο Χίμλερ ενίσχυσε τώρα την εκστρατεία κατά της εκκλησίας. Μαζί με τον αναπληρωτή του Ράινχαρντ Χάιντριχ, τοποθέτησε μυστικούς πράκτορες στις εκκλησιαστικες οργανώσεις και κλιμάκωσε τις αστυνομικές παρενοχλησεις κληρικών. Υπήρξε περαιτέρω περιορισμός του επισκοπικου τύπου, τέθηκαν περιορισμοί στα προσκυνηματα και τις λιτανείες, απαγορεύτηκαν ακόμα και τα μαθήματα καθολικής συμβουλευτικης γάμου και γονικής μέριμνας, επειδή δεν μετέδιδαν την Εθνικοσοσιαλιστική άποψη για αυτά τα πράγματα".

"Μέχρι το 1938 η πλειονότητα των καθολικών ομάδων νεολαίας είχαν κλήσει με την αιτιολογία ότι βοηθούσαν στην διάδοση "εχθρικών προς το κράτος συγγραμμάτων". Η καθολική δράση, οι ηγέτες της οποίας στην Γερμανία φέρεται να διατηρούσαν επικοινωνία με τον ιερέα Καας, τον πρώην ηγέτη του κόμματος του κέντρου, απαγορεύτηκε επίσης το 1938. Οι κρατικές επιχορηγησεις ως προς την εκκλησία περικοπηκαν στην Βαυαρία και τη Σαξωνια, και τα μοναστήρια διαλύθηκαν με την δήμευση των περιουσιακών τους στοιχείων. Οι κατ οίκον έρευνες και οι συλλήψεις πολιτικών "ιερέων" αυξήθηκαν κατακόρυφα, με μια σταθερή ροή καλά δημοσιοποιημενων υποθέσεων "κατάχρησης του αμβωνα"  που παραπεμπονταν στο δικαστήριο".

Ο υπουργός προπαγάνδας του Ράιχ Γκέμπελς έπαιξε επίσης τον ρόλο του. Μετά την εγκύκλιο, ενετηνε την εκστρατεία δημοσιότητας κατά των υποτιθέμενων σεξουαλικων σκανδάλων που αφορούσαν καθολικούς ιερείς, η οποία είχε ήδη αρχίσει στα μέσα του 1935. Δεκαπέντε μοναχοί οδηγήθηκαν ενώπιον των δικαστηρίων τον Νοέμβριο του 1935 για αδικήματα κατά του νόμου περί ομοφυλοφιλίας σε ένα ίδρυμα για ψυχικά ασθενείς στην δυτική Γερμανία. Τους επιβλήθηκαν αυστηρές ποινές φυλάκισης και αμέτρητες στήλες στον τύπο που επηστουσαν την προσοχή. Σύντομα και άλλοι ιερείς δικαστηκαν για φερόμενα σεξουαλικά αδικήματα σε βάρος ανηλίκων σε καθολικά παιδικά σπίτια και παρόμοια ιδρύματα. Μέχρι τον Μάιο του 1936 ο τύπος ανέφερε την δίκη του Κομπλεντς με περισσότερους από 500 Φραγκισκανους για παρόμοια εγκλήματα.

"Εστιάζοντας στις κατηγορίες για παιδεραστία, ο τύπος ισχυρίστηκε ότι τα μοναστήρια ήταν "εκτροφείο μιας αποκρουστικής επιδημίας" που έπρεπε να παταχθεί. Μέχρι τον Απρίλιο του 1937 λέγεται ότι πάνω από 1.000 ιερείς, μοναχοί και μοναχές ανέμεναν να δικαστουν με τέτοιες κατηγορίες".

"...απαιτώντας από την καθολική εκκλησία "κάτω η μάσκα", κάτι περισσότερο από υπαινικτικα ότι η ομοφυλοφιλία και η παιδοφιλία ήταν μία επιδημία στην πλειονότητα της εκκλησίας και όχι μόνο σε μεμονωμένες περιπτώσεις".

"Ιδιαίτερα προσβλητικό, δήλωσε ο τύπος, ήταν το γεγονός ότι η εκκλησία στάθηκε πίσω από τους κατηγορουμενους και τους αντιμετώπισε ως μάρτυρες. Καθώς ακολούθησαν περισσότερες δίκες, το υπουργείο προπαγάνδας δημιούργησε μία σταθερή εκστρατεία για να παρουσιάσει την εκκλησία ως σεξουαλικά διεφθαρμένη και ανάξια να της ανατεθεί η εκπαίδευση των νέων".

"...Τέτοια πράγματα συνέβαιναν μόνο στην εκκλησίας, όπου, όπως υποστηριχθηκε, ήταν αναπόφευκτο προϊόν της αγαμίας που απαιτούσε η εκκλησία από τους ιερείς. "Η καθολική εκκλησία ήταν μία "πληγή στο υγιές φυλετικο σώμα" που έπρεπε να αφαιρεθεί", δήλωνε ένα άρθρο στον ναζιστικό τύπο. Η εκστρατεία κορυφώθηκε με μια οργισμένη ομιλία του ίδιου του υπουργού προπαγάνδας του Ράιχ, η οποία εκφωνήθηκε σε ένα ακροατηρίο 20.000 πιστών του κόμματος και μεταδόθηκε από το εθνικό ραδιόφωνο, στις 28 Μαΐου 1937, καταγγελοντας τους καθολικούς "διαφθορεις και δηλητηριαστες της ψυχής των λαών" και υποσχόμενος ότι "αυτή η σεξουαλική μάστιγα πρέπει να εξοντωθει ριζικά και κάθετα". "Δεν είναι ο νόμος του Βατικανού που κυβερνά εδώ ανάμεσα μας" προειδοποιησε την εκκλησία, αλλά ο νόμος του Γερμανικού λαού".

"...οι Ναζί ξεκίνησαν τώρα μία διαρκή εκστρατεία για να κλείσουν τα ομολογιακά σχολεία και να τα αντικαταστήσουν με μη θρησκευτικά "κοινοτικά σχολεία", υποστηριζόμενα από τις ψήφους των γονέων ".

"Ήδη από το 1936, ο καρδινάλιος Μπερτραμ είχε παραπονεθεί απευθείας στον Χίτλερ για την "ανήκουστη τρομοκρατία" που ασκούνταν στην Βαυαρία, την Βυρτεμβεργη και αλλού. Η έκκληση του έπεσε στο κενό. Η εκστρατεία συνεχίστηκε. Δεν θέλουμε να μας διδάσκει άλλο ο εφημέριος! ανέφερε η κορυφαία ναζιστική ημερήσια εφημερίδα στις 25 Μαΐου 1937 με τίτλο "ολόκληρη σχολική τάξη αμύνεται εναντίον σεξουαλικου δράστη με ρούχα ιερέα".

"Μέχρι το καλοκαίρι του 1939, όλα τα ομολογιακά σχολεία στην Γερμανία είχαν μετατραπεί σε κοινοτικά σχολεία, ενώ όλα τα ιδιωτικά σχολεία που λειτουργούσαν από τις εκκλησίες είχαν κλήσει και οι μοναχοί και ιερείς που τα στελεχωναν είχαν απολυθεί. Οι πάστορες και ιερείς, με αυξανόμενο βαθμό εμποδίστηκαν να διδάσκουν στα δημοτικά σχολεία. Ταυτόχρονα, μειώθηκαν αριθμητικά τα μαθήματα θρησκευτικών".

"Με παρόμοιο τρόπο, το υπουργείο παιδείας εκπόνησε σχέδια για την συγχώνευση ή το κλείσιμο πολλών από τις θεολογικες σχολές των πανεπιστημίων, ενώ από το 1939 οι θέσεις θεολόγων στα κολέγια εκπαίδευσης δασκάλων που έμεναν κενές δεν καλύπτονταν πλέον, με εντολή του υπουργείου παιδείας στο Βερολίνο. Σε μερικές περιοχές,  κυρίως στην Βυρτεμβεργη, όπου ο υπουργός παιδείας Μεργκενταλερ έτρεφε έντονα αντιχριστιανικά αισθήματα, έγιναν προσπάθειες να καταργηθεί το μάθημα των θρησκευτικών και να αντικατασταθεί με μαθήματα σχετικά με την Ναζιστική κοσμοθεωρία. Το καθεστώς δεν κατόρθωσε να καταργήσει εντελώς την θρησκευτική εκπαίδευση μέχρι το 1939, αλλά οι μακροπρόθεσμες προθέσεις του είχαν γίνει απολύτως σαφείς από την ημερομηνία αυτή.

"Η ισχύς της καθολικής εκκλησίας στην Γερμανία, όπως και της αντίστοιχης προτεσταντικής, είχε πληγεί σοβαρά μέχρι το 1939. Είχε εκφοβιστει και παρενοχληθει μέχρι που άρχισε να μειώνει τις επικρίσεις της προς το καθεστώς από φόβο μήπως και ακολουθήσουν ακόμη πιο χειρότερα. Οι εκτεταμένες απειλές φυλάκισης, ανέφερε ένας αξιωματούχος της τοπικής κυβέρνησης προς το τέλος του 1937, είχαν προκαλέσει "προσεκτική αυτοσυγκρατηση εκ μέρους του κλήρου". Σε ορισμένες περιοχές, η Γκεστάπο ανέλαβε την αντιεκκλησιαστικη εκστρατεία και κατάφερε γρήγορα να εκδιώξει την καθολική εκκλησία από την δημόσια ζωή".

"Από τη Ρώμη, ο καρδινάλιος Πατσέλι συνέχισε να στέλνει αμέτρητες επιστολές με παράπονα προς την Γερμανική κυβέρνηση κατηγορώντας την για συνεχείς παραβιάσεις του Κονκορδάτου. Ωστόσο, αν και το σκέφτηκε να το κάνει τον Σεπτέμβριο του 1937, ο Χίτλερ τελικά απέφυγε να αποκηρύξει ανοιχτά το Κονκορδάτο. Δεν αξίζε τον κίνδυνο να προκαλέσει την εχθρότητα του Βατικανού και τις διαμαρτυρίες των καθολικών κρατών, ιδίως της Αυστρίας, στην ολοένα και πιο ευαίσθητη κατάσταση των διεθνών σχέσεων στα τέλη της δεκαετίας του 1930. Κατ ιδίαν, ωστόσο, το υπουργείο εξωτερικών δεν έκρυβε το γεγονός ότι θεωρούσε το Κονκορδάτο "ξεπερασμένο", διότι οι διατάξεις του, ιδίως όσον αφορά την εκπαίδευση ήταν "Θεμελιωδώς αντίθετες με τις βασικές αρχές του Εθνικοσοσιαλισμού". Ήταν ευκολότερα για κάποιον να προχωρήσει σταδιακά και κρυφά, και να αποφύγει κάθε αναφορά στο Κονκορδάτο. Δημόσια, ο Χίτλερ συνέχιζε να ζητά την πίστη της εκκλησίας και να επισημαίνει ότι εξακολουθούσε να λαμβάνει σημαντική κρατική υποστήριξη. Μακροπρόθεσμα, ωστόσο, ξεκαθάρισε κατ ιδίαν ότι θα διαχωρίζονταν πλήρως από το κράτος, θα στερούνταν τα έσοδα από τους κρατικούς φόρους και θα γινόταν ένας καθαρά εθελοντικός οργανισμός, μαζί με τον αντίστοιχο προτεσταντικο. Όπως δήλωσε ο Ρόζενμπεργκ το 1938, εφόσον οι νέοι βρίσκονται πλέον υπό τον έλεγχο της Χιτλερικής νεολαίας και του Ναζιστικοποιημενου εκπαιδευτικού συστήματος, ο έλεγχος της εκκλησίας επί του εκκλησιασματος της θα έσπαγε και η καθολική και ομολογουσα εκκλησία θα εξαφανιζόταν από την ζωή του λαού με την σημερινή της μορφή. Ήταν ένα συναίσθημα με το οποίο ο ίδιος ο Χίτλερ δεν διαφωνούσε".

"O Μπαλντουρ φον Σιραχ προτρεποντας τους νέους το 1934 να εγκαταλείψουν τις καθολικές οργανώσεις νεολαίας και να ενταχθούν στην Χιτλερική νεολαία, δήλωσε ότι ο δρόμος του Ρόζενμπεργκ είναι ο δρόμος της Γερμανικής νεολαίας".Τον Ιούλιο του 1935, στο αποκορύφωμα της διαμάχης για τις επιθέσεις του Ρόζενμπεργκ κατά των εκκλησιών, ένας ομιλητής είπε σε μία συνάντηση της ένωσης Ναζιστων φοιτητών στο Μπερναου: "Κάποιος είτε θα είναι Ναζί η αφοσιωμένος Χριστιανός. Ο Χριστιανισμός, είπε, "προωθεί την διάλυση των φυλετικων δεσμών και της Εθνικής φυλετικής κοινότητας...Πρέπει να αποκηρύξουμε την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, αφού για εμάς μόνο η Ναζιστική ιδέα είναι καθοριστική. Για εμάς υπάρχει μόνο ένα παράδειγμα, ο Αδόλφος Χίτλερ και κανένας άλλος".

"Τέτοιες αντιχριστιανικες ιδέες ήταν ευρέως διαδεδομένες στην Χιτλερική νεολαία και αποτελούσαν όλο και πιο σημαντικό μέρος του προγράμματος του κόμματος για την κατήχηση των νέων. Τα παιδιά που έπαιρναν γεύματα από την Εθνικοσοσιαλιστική οργάνωση πρόνοιας στην Κολωνία, για παράδειγμα, ήταν υποχρεωμένα να απαγγέλλουν μία προσευχή πριν και μετά το γεύμα, η οποία αντικαθιστουσε το όνομα του Θεού με το όνομα του Φύρερ κατά την διάρκεια της ευχαρίστησης. Σε ένα στρατόπεδο εκπαίδευσης μαθητών στο Φροισμπεργκ, τους έλεγαν ότι ο Πάπας είναι κατά το ήμισυ Εβραίος και ότι έπρεπε να μισούν την "Εβραϊκή φυλετικά ξένη διδασκαλία του Χριστιανισμού" η οποία ήταν ασύμβατη με τον Εθνικοσοσιαλισμό. Η μητέρα ενός δωδεκαχρονου της Χιτλερικής νεολαίας βρήκε το ακόλουθο κείμενο στην τσέπη του όταν επέστρεψε σπίτι του ένα βράδυ- οι στίχοι τραγουδήθηκαν επίσης δημοσίως από την Χιτλερική νεολαία στο κομματικό συλλαλητήριο της Νυρεμβέργης το 1934:

Είμαστε η χαρούμενη Χιτλερική νεολαία,

Δεν χρειαζόμαστε καμία Χριστιανική "αλήθεια".

Για τον ηγέτη μας Αδόλφο Χίτλερ, τον ηγέτη μας.

Πάντα μεσίτης μας.

Ότι και να προσπαθούν οι παπικοι Ιερείς,

Είμαστε παιδιά του Χίτλερ μέχρι να πεθάνουμε,

Δεν ακολουθούμε τον Χριστό, αλλά τον Χορστ Βέσελ.

Μακριά από το θυμίαμα και το δοχείο αγιασμού! 

Ως ιοί των προγόνων μας από περασμένες εποχές...

Πορευόμαστε καθώς τραγουδάμε με τα λάβαρα ψηλά.

Δεν είμαι Χριστιανός, ούτε Καθολικός,

Πηγαίνω με τα S.A. μέσα από τα δύσκολα και τα εύκολα.

Όχι τον σταυρό που τραγουδούσαν, αλλά "η σβάστικα είναι η λύτρωση στη Γη".

"(Η προπαγάνδα αυτή) διεδιδε επίσης μία έντονα αντιχριστιανικη ηθική της οποίας η ιογένεια και η ισχύς δεν πρέπει να υποτιμηθει. Παρακολουθώντας ένα νεαρό μέλος της Χιτλερικής νεολαίας να μπαίνει σε μια τάξη του Μονάχου τον Αύγουστο του 1936, ο Φρίντριχ Ρεκ- Μαλετσεβεν παρατήρησε πως το βλέμμα του έπεσε στον σταυρό που κρεμόταν πίσω από το θρανίο του δασκάλου, και πως σε μία στιγμή το νεαρό και ακόμα απαλό πρόσωπο του στρεβλώθηκε από οργή, που ξήλωσε αυτό το σύμβολο, στο οποίο είναι αφιερωμένοι οι καθεδρικοι ναοί της Γερμανίας και οι ηχηρές πρόοδοι του Αγίου Ματθαίου από τον τοίχο και το πέταξε από το παράθυρο στον δρόμο...Με την κραυγή: "Ξάπλωσε εκεί, βρωμερέ εβραίε!".

"Και υπήρχαν και άλλες ξεκάθαρα αντιχριστιανικες φιγούρες μέσα στην Ναζιστική ηγεσία εκτός από τον Σιράχ. Ο ξεκάθαρος Παγανισμός του κόμματος, τον οποίο υπερασπιστηκε ο Εριχ Λουντεντορφ στα μέσα της δεκαετίας του 1920, δεν εξαφανίστηκε με την ίδρυση του συνδέσμου Τανενμπεργκ από τον ίδιο το 1925 και την αποπομπή του από το κόμμα δύο χρόνια αργότερα. Ο Ρόμπερτ Λέι, ηγέτης του εργατικού μετώπου, προχώρησε ακόμη περισσότερο από τον Ρόζενμπεργκ στην περιφρόνηση του Χριστιανισμού και στην απόρριψη της θεότητας, αν και δεν τον ακολούθησε στον δρόμο της δημιουργίας μιας υποκατάστατης θρησκείας. Μία πιο σταθερά Παγανιστική φιγούρα στην Ναζιστική ελίτ ήταν ο ειδικός του κόμματος στα θέματα της γεωργίας Ριχαρντ Βάλτερ Ντάρε, η ιδεολογία του οποίου "Αίμα και Χώμα" δημιούργησε μία πολύ ισχυρή εντύπωση στον Χάινριχ Χίμλερ. Ο Ντάρε πίστευε ότι οι Τεύτονες του Μεσαίωνα είχαν αποδυναμωθει λόγο του προσηλυτισμου τους στον Χριστιανισμό, τον οποίον, όπως ισχυριζόταν τους τον είχαν επιβάλλει οι ευτελέις Λατίνοι της νότιας Ευρώπης".

"Όπως το έθεσε ένα σχέδιο των SS το 1937: "Ζούμε στην εποχή της τελικής σύγκρουσης με τον Χριστιανισμό. Αποτελεί μέρος της αποστολής των SS να δώσουν στον Γερμανικό λαό κατά τα επόμενα πενήντα χρόνια τα μη χριστιανικά ιδεολογικά θεμέλια για έναν τρόπο ζωής κατάλληλο για τον χαρακτήρα του".

"Οι οικογένειες των ανδρών των SS διατάχθηκαν απο τον Χίμλερ να μην γιορτάζουν τα Χριστούγεννα, αλλά να γιορτάζουν αντ' αυτού το το Yule (χειμερινό ηλιοστάσιο). Ο Χριστιανισμός, θα δήλωνε ο Χίμλερ στις 9 Ιουνίου 1942, ήταν "η μεγαλύτερη των πληγών".

"Το Υπουργείο εσωτερικών αποφάσισε ότι οι άνθρωποι που εγκατέλειπαν την εκκλησία μπορούσαν να δηλώσουν ότι ήταν "Ντειστες" (πιστοί στον Θεό), και το κόμμα αποφάσισε ότι οι αξιωματούχοι δεν μπορούσαν να κατέχουν ταυτόχρονα κανένα αξίωμα στην Καθολική ή την Προτεσταντική εκκλησία". "Αυτή η διαδικασία επιταχύνθηκε από μία κλημακουμενη σειρά μέτρων που προωθήθηκαν από τον δραστήριο και έντονα αντιχριστιανο επικεφαλής του γραφείου του Ρούντολφ Ες, Μάρτιν Μπόρμαν, απαγορεύοντας στους Ιερείς και τους πάστορες να παίζουν κάποιο σημαντικό ρόλο στις υποθέσεις του κόμματος, ή ακόμα μετά τον Μάιο του 1939, να ανήκουν πλήρως σε αυτό".

"Παρέμενε η υπόθεση ότι το Ναζιστικό κόμμα βρισκόταν στον δρόμο για την διακοπή όλων των δεσμών του με τον οργανωμένο Χριστιανισμό μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1930".

"Μεταξύ των Καθολικών εργατών στο Ρουρ, αντίθετα, υπήρχαν αναφορές για ανησυχίες ότι η επιτυχία του Χίτλερ θα οδηγούσε σε μία ακόμη πιο ανελέητη εκστρατεία κατά της εκκλησίας".

Από το βιβλίο “The Spear of Destiny” by Trevor Ravenscroft © 1973

(Το κεφάλαιο Σ για τα "Σατανικός" και "Σατανισμός" είναι δικό μου, από σεβασμό προς τον Θεό μας, το πρωτότυπο κείμενο είναι με πεζά γράμματα).

"Σε αντίθεση με τους Ρωμαιοκαθολικους Ιερείς ("κακόβουλα παράσιτα") και τους πουριτανους πάστορες ("υποταγμενοι σαν σκυλιά που ιδρώνουν από αμηχανία όταν τους μιλάς"), ο Χίτλερ αρνήθηκε να δεχτεί την ιστορία των Αρχαίων Εβραίων ως με οποιονδήποτε τρόπο θετικής σημασίας στην μακρά ιστορία του ανθρώπινου είδους 

"Δεν υπήρχε ανάγκη, όσον αφορά αυτόν, να αξιολογήσει την αξία του Χριστιανισμού, διότι ο Νίτσε το είχε είδη κάνει στην εντέλεια, σε μία αριστουργηματικη ανάλυση αυτής της θρησκείας ότι είναι"για σκλάβους, αδύναμους και τα αποξηραμένα υπολείμματα των φυλετικων αποβρασμάτων!"

"Ο Χαιλσερ ήταν επίσης υπεύθυνος για την δημιουργία της "τελετουργίας του πνιγερού αέρα", κατά την οποία επιλεγμένα μέλη των SS έδιναν όρκους αμετάκλητης πίστης στις Σατανικές δυνάμεις. Αν οι Ναζί είχαν κερδίσει τον πόλεμο, ο Χαιλσερ μπορεί κάλλιστα να είχε γίνει Αρχιερέας μιας νέας παγκόσμιας θρησκείας που θα είχε αντικαταστήσει τον σταυρό με την Σβάστικα"

"Ο Χίτλερ μισούσε τον Χριστό και ένιωθε μόνο περιφρόνηση για όλους τους Χριστιανικούς στόχους και ιδανικά"

(Ντίτριχ Έκαρτ)
"Ωστόσο, όσοι τον έβλεπαν φαινομενικά βυθισμένο στον χαρούμενο κοινωνικό κύκλο του Bierkeller στο Μόναχο, ποτέ δεν μαντεψαν ότι πίσω από αυτό το χαρούμενο προσωπείο αυτού του βετεράνου αξιωματικού του στρατού, κρυβόταν ένας αφοσιωμένος Σατανιστής, ο υπέρτατος γνώστης των τεχνών και των τελετουργιων της μαύρης μαγείας και η κεντρική φιγούρα ενός ισχυρού και ευρέως διαδεδομένου κύκλου αποκρυφιστών - της Κοινωνίας της Θούλης".

(Μετά τον πόλεμο, όταν αιχμαλωτίστηκε από τους "Συμμάχους"). "Μπροστά στα μάτια των φρουρών των κελιών των καταδικασμενων, οι οποίοι επαγρυπνούσαν κυρίως για τη διέλευση δηλητηριων μέσω των οποίων οι προστατευομενοι τους θα μπορούσαν να αποφύγουν την αγχόνη, ο Βολφραμ φον Σιεβερς γονάτισε με ευλάβεια, ενώ ο Χαιλσερ έψαλε τα λόγια μιας μαύρης λειτουργίας, ενός τελευταίου ύμνου λατρείας προς τις δυνάμεις του κακού που περίμεναν την ψυχή του στην άλλη πλευρά του τάφου".

"Ο Έκαρτ έψαχνε για ένα εντελώς διαφορετικό είδος μαθητή. Ισχυρίστηκε στους συναδέλφους του, του τάγματος της Θούλης ότι είχε λάβει προσωπικά ένα είδος Σατανικής προφητείας στο οποίο προοριζόταν να προετοιμάσει το σκεύος του Αντίχριστου, του ανθρώπου που θα εμπνέονταν από τον Εωσφόρο για να κατακτήσει τον κόσμο και να οδηγήσει την Άρια φυλή στην δόξα".

Καθώς ο Ντίτριχ Έκχαρντ πέθανε το 1923, είπε "Ακολουθήστε τον Χίτλερ! Αυτός θα χορέψει, αλλά εγώ είμαι αυτός που τον έχει καλέσει για αυτόν τον σκοπό. Τον έχω μυήσει στην "Μυστική Διδασκαλία", του έχω ανοίξει τα κέντρα του πάνω στα οράματα και του έχω δώσει τα μέσα να επικοινωνεί με τος δυνάμεις. Μην θρηνήσετε για μένα: θα έχω επηρεάσει την Ιστορία περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο Γερμανό".

ΤΡΙΤΟ ΡΑΪΧ ΚΑΙ ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ