Ο Χριστιανισμός προετοιμάζει επίσης τους πιστούς του για τον κομμουνισμό, καθώς τους μαθαίνει να υπομένουν την αδικία. Σχεδόν όλοι έχουν ακούσει το τι λένε οι βιβλικές γραφές σχετικά με το να γυρνάμε και το άλλο μάγουλο, να κάνουμε ένα βήμα παραπάνω, να αγαπάμε τους εχθρούς μας και ούτω καθεξής. Αυτές οι διδασκαλίες συνεργάζονται με τον κομμουνισμό για την καταστροφή του συστήματος της δικαιοσύνης και των προσωπικών δικαιωμάτων. Η εγκληματικότητα αφήνεται τόσο πολύ εκτός ελέγχου [όπως έχει ήδη γίνει], ώστε ο πληθυσμός όχι μόνο αποθαρρύνεται από το να αντισταθεί, αλλά αν κάποιος υπερασπιστεί τον εαυτό του, συχνά τιμωρείται για αυτό. Αυτό που κάνουν αυτά τα Εβραϊκά προγράμματα, είναι ότι στήνουν μια παγίδα. Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι τελικά παραπάνω από πρόθυμοι να εγκαταλείψουν τα δικαιώματά τους υπέρ των εξαιρετικά αυστηρών νόμων προκειμένου να ελεγχθεί η εγκληματικότητα. Και τα δύο προγράμματα απαγορεύουν την ανάληψη οποιασδήποτε προσωπικής δράσης για την επιβολή της δικαιοσύνης και τοποθετούν την ευθύνη είτε στα χέρια του κράτους στον κομμουνισμό, είτε στα χέρια του λεγόμενου αυτού «Θεού» στον Χριστιανισμό. Οποιαδήποτε αντίδραση ή αντεπίθεση αποτελεί σοβαρό αδίκημα. Η αποδοχή της κακοποίησης και της αδικίας είναι και τα δύο πολύ απαραίτητα για την εγκαθίδρυση ενός κράτους σκλάβων. Ένας σκλάβος δεν πρέπει ποτέ να προσπαθήσει να αντισταθεί ή να επαναστατήσει με οποιονδήποτε τρόπο. Το μίσος είναι επίσης ταμπού και στα δύο προγράμματα.

Μια ματιά στη γέννηση του κομμουνισμού:

Ο κομμουνισμός δημιουργήθηκε από την οργάνωση «Ένωση των Δίκαιων». Το σύνθημα της Ένωσης των Δίκαιων («Bund der Gerechten» ή «Bund der Gerechtigkeit») ήταν «Όλοι οι Άνθρωποι είναι Αδέρφια» και οι στόχοι της ήταν «η εγκαθίδρυση της Βασιλείας του Θεού στη Γη, βασισμένης στα ιδανικά της αγάπης προς τον πλησίον, της ισότητας και της δικαιοσύνης».

«Σε ένα συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στο Λονδίνο τον Ιούνιο του 1847, η «Ένωση των Δικαίων» συγχωνεύτηκε με μέλη της Κομμουνιστικής Ανταποκριτικής Επιτροπής με επικεφαλής τους Καρλ Μαρξ και Φρίντριχ Ένγκελς, υιοθετώντας ένα νέο οργανωτικό καταστατικό και πρόγραμμα, και επανασυστάθηκε ως Κομμουνιστική Ένωση». ^[3]

Αυτή είναι η βάση του Χριστιανικού δόγματος.

Μπορούμε να εντοπίσουμε τις ρίζες του κομμουνισμού στη ριζοσπαστική Φιλελεύθερη ιδεολογία στην Ευρώπη. Η οποία από μόνη της είναι μεταμφιεσμένος Χριστιανισμός. Όπως δήλωσε ο Νίτσε για τη Γαλλική Επανάσταση και τη φιλελεύθερη ιδεολογία της: «Κόρη και συνέχεια του Χριστιανισμού».

Αυτό το ριζοσπαστικό, οικουμενικό, εξισωτικό δόγμα βρίσκεται στην καρδιά του Χριστιανισμού και του Φιλελευθερισμού, το εφαλτήριο για τον Κομμουνισμό. Όπου ο Φιλελευθερισμός στη συνέχεια μεταμορφώθηκε ανοιχτά σε Κομμουνισμό:

«Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1840 η λέξη «κομμουνιστής» άρχισε να χρησιμοποιείται γενικά για να περιγράψει εκείνους που επευφημούσαν την αριστερή πτέρυγα της Λέσχης των Ιακωβίνων της Γαλλικής Επανάστασης, ως τους ιδεολογικούς τους προγόνους. Αυτή η πολιτική τάση έβλεπε τον εαυτό της ως εξισωτικό κληρονόμο της Συνωμοσίας των Ίσων του 1795 με επικεφαλής τον Γράκχο Μπαμπέφ. Οι Sans-Culottes του Παρισιού που είχαν αποτελέσει δεκαετίες νωρίτερα τη βάση υποστήριξης του Μπαμπέφ - βιοτέχνες, τεχνίτες, και άνεργοι των πόλεων - θεωρήθηκαν μια δυνητική βάση για ένα νέο κοινωνικό σύστημα βασισμένο στη σύγχρονη μηχανική παραγωγή της εποχής».

Ο Γάλλος στοχαστής Ετιέν Καμπέ ενέπνευσε τη φαντασία με ένα μυθιστόρημα για μια ουτοπική κοινωνία βασισμένη στην κοινοτική μηχανική παραγωγή- «Ταξίδι στην Ικαρία» [1839]. Ο επαναστάτης Λουί Ωγκύστ Μπλανκί τάχθηκε υπέρ μιας ελίτ που θα οργάνωνε τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού ενάντια στους «πλούσιους», θα καταλάμβανε την κυβέρνηση με πραξικόπημα και θα εγκαθίδρυε μια νέα ισότιμη οικονομική τάξη». ⁴

Μια ανασκόπηση των αναδυόμενων τάσεων από τον Χριστιανισμό στον φιλελευθερισμό και στον κομμουνισμό:

Ο Φιλελευθερισμός είναι Χριστιανισμός χωρίς τον Χριστό.

«Which Way Western Man?», του William Gayley Simpson:

Ρεβίλο Όλιβερ:

Απόσπασμα:

«Οι άλλοι αποστάτες που ανέφερα, και πολλοί που έχουν πλέον ξεχαστεί, μαζί με όλους σχεδόν τους αντι-Χριστιανούς των τελευταίων αιώνων, αποτελούν παράδειγμα της λειτουργίας αυτού που μπορεί να ονομαστεί ο νόμος των πολιτισμικών καταλοίπων. Σε όλες τις πολιτισμένες κοινωνίες, όταν μια μακροχρόνια καθιερωμένη και γενικά αποδεκτή πεποίθηση διαπιστώνεται ότι είναι απίθανη, τα καλά μυαλά την εγκαταλείπουν, αλλά συνήθως διατηρούν παράγωγες πεποιθήσεις που είχαν εξαχθεί αρχικά από το δόγμα που απέρριψαν και λογικά πρέπει να εξαρτώνται από αυτό. Έτσι συνέβη να απορρίψουν οι σύγχρονοι εχθροί του Χριστιανισμού τη μυθολογία, αλλά να διατηρούν άκριτα την πίστη στις κοινωνικές και ηθικές δεισιδαιμονίες που απορρέουν από αυτήν - μια πίστη την οποία παραδόξως αποκαλούν ορθολογική, αλλά διατηρούν με θρησκευτική θέρμη».

«Γελούν με την ανόητη ιστορία για τον Αδάμ και το περισσευούμενο πλευρό του, αλλά συνεχίζουν να πιστεύουν σε μια «ανθρώπινη φυλή» που κατάγεται από ένα μόνο ζευγάρι προγόνων και, ως εκ τούτου, σε μια «αδελφότητα των ανθρώπων». Μιλάνε για «όλη την ανθρωπότητα», δίνοντας στον όρο μια αψύ και μυστικιστική σημασία με την οποία δεν επενδύουν αντίστοιχους όρους, όπως «όλα τα μαρσιποφόρα» ή «όλα τα οπληφόρα». Φλυαρούν για τα «δικαιώματα του ανθρώπου», αν και μια στιγμή σκέψης θα έπρεπε να αρκεί για να δείξει ότι, ελλείψει διατάγματος από έναν υπερφυσικό μονάρχη, δεν μπορεί να υπάρχουν άλλα δικαιώματα από εκείνα που οι πολίτες μιας σταθερής και ομοιογενούς κοινωνίας έχουν, με διαθήκη ή καθιερωμένο έθιμο, αποδώσει στον εαυτό τους- και ότι, ενώ οι πολίτες μπορούν να δείχνουν καλοσύνη στους αλλοδαπούς, τους σκλάβους και τα σκυλιά, τα όντα αυτά προφανώς δεν μπορούν να έχουν δικαιώματα».

«Δεν πιστεύουν ότι το ένα τρίτο ενός Θεού ενσαρκώθηκε στην πιο άθλια περιοχή της γης για να συναναστραφεί με αγράμματους χωρικούς, να κάνει κήρυγμα στον όχλο μιας βάρβαρης φυλής και να εξυψώσει με μαγικό τρόπο τους αδαείς και άξεστους για να «κάνουν τρέλα τη σοφία αυτού του κόσμου», ώστε «οι τελευταίοι να είναι πρώτοι» - αυτό δεν το πιστεύουν, αλλά προσκολλώνται στο νοσηρό μίσος της ανωτερότητας που κάνει τους Χριστιανούς να λατρεύουν οτιδήποτε είναι ταπεινό, κατώτερο, παράλογο, ευτελές, παραμορφωμένο και εκφυλισμένο».

«Φλυαρούν για την «ιερότητα της ανθρώπινης ζωής» -ιδιαίτερα των πιο άθλιων μορφών της- χωρίς να αναλογίζονται ότι χρειάζεται ένας Θεός δημιουργός για να κάνει κάτι ιερό. Και αγωνιούν μανιωδώς για μια καθολική «ισότητα» που μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την υποβάθμιση όλων των ανθρώπων στο επίπεδο του κατώτερου, αγνοώντας προφανώς ότι απλώς απηχούν τη συχνά εκφρασμένη λαχτάρα των Χριστιανών να γίνουν πρόβατα (τα πιο ηλίθια από όλα τα θηλαστικά) που τα βόσκει ένας καλός ποιμένας, η οποία υπονοείται σε όλες τις ιστορίες της Καινής Διαθήκης, αν και εκφράζεται πιο ωμά σε ένα άλλο ευαγγέλιο, το οποίο αναφέρει πως ο Ιησούς υπόσχεται ότι, αφού βασανίσει και σφάξει τους πιο πολιτισμένους πληθυσμούς της γης, θα υπάρξει Ανάσταση και τα αιγοπρόβατά του θα ξεπηδήσουν από τους τάφους τους, όλα στην ίδια ηλικία, όλα στο ίδιο φύλο, όλα στο ίδιο ανάστημα και όλα με αδιάκριτα χαρακτηριστικά, ώστε να είναι πανομοιότυπα όπως οι μέλισσες σε ένα σμήνος».

«Αν και οι «Φιλελεύθερες» και οι Μαρξιστικές λατρείες έχουν δογματικές διαφορές τόσο μεγάλες όσο αυτές που χωρίζουν τους Λουθηρανούς από τους Βαπτιστές, είναι βασικά η ίδια δεισιδαιμονία, και το αν θα πρέπει να τις ονομάζουμε θρησκείες εξαρτάται από το αν θα περιορίσουμε τη λέξη στην πίστη σε υπερφυσικά πρόσωπα ή θα την επεκτείνουμε ώστε να περιλαμβάνει όλες τις μορφές τυφλής πίστης που βασίζονται σε συναισθηματικό ενθουσιασμό αντί για παρατηρούμενα γεγονότα και λογική. Όταν αυτές οι «αθεϊστικές» αιρέσεις κραυγάζουν το μίσος τους για τους «Φασίστες» και τους «Ναζί», προφανώς πρέπει να πιστεύουν ότι αυτά τα κακά πρόσωπα διακατέχονται από τον Διάβολο και επομένως πρέπει να προσηλυτιστούν ή να εξοντωθούν για να προαχθεί η αγιότητα και η αγάπη. Και όταν βλέπουν «ρατσιστές», οι οποίοι ασεβώς αντικαθιστούν τα γεγονότα και τη λογική με την ασύνετη πίστη σε εγκεκριμένα παραμύθια, ο πόθος τους να εξοντώσουν το κακό είναι τόσο μεγάλος όσο και εκείνος του Χριστιανικού όχλου που έσυρε την όμορφη και ευφυή Υπατία από την άμαξά της και χρησιμοποίησε με αγάπη όστρακα στρειδιών για να ξύσει τη σάρκα από τα κόκκαλά της, ενώ ήταν ακόμη ζωντανή».

«Με πολύ λίγες εξαιρέσεις, οι αντι-Χριστιανοί, αναμφίβολα άθελά τους, διατήρησαν στο μυαλό τους ένα μεγάλο μέρος της Χριστιανικής διδασκαλίας και αναβίωσαν ακόμη και τα πιο δηλητηριώδη στοιχεία του πρωτόγονου Μπολσεβικισμού της Αρχαιότητας, τα οποία είχαν αμβλυνθεί ή αδρανοποιηθεί από τις καθιερωμένες εκκλησίες στις μεγάλες ημέρες της Χριστιανοσύνης. Και σήμερα, οι δηλωμένοι άθεοι δεν το βρίσκουν παράξενο ότι, σε όλα τα κοινωνικά ζητήματα, βρίσκονται σε ουσιαστική συμφωνία με τους ωρυόμενους δερβίσηδες και τους ευαγγελικούς σαμάνους, οι οποίοι, επιδοτούμενοι με πλουσιοπάροχη διαφήμιση από τον Οργανωμένο Εβραϊσμό που ελέγχει τα μέσα επικοινωνίας, συμμετέχουν άπληστα στην τρέχουσα προσπάθεια να μειώσουν τους Αμερικανούς σε πλήρη ηλιθιότητα με κάθε είδους παράλογη απάτη».

"Η Χριστιανική θεολογία είναι η γιαγιά του Μπολσεβικισμού."

-Oswald Spengler

Μπορούμε να πιστοποιήσουμε αυτή τη δήλωση με το φανερό λάβαρο του Χριστιανικού Κομμουνισμού:

«Ωστόσο, οι Χριστιανοί κομμουνιστές επιδιώκουν να επιτύχουν μεγάλης κλίμακας κοινωνική αλλαγή. Ορισμένοι πιστεύουν ότι, αντί να προσπαθούν να μετασχηματίσουν την πολιτική και την οικονομία μιας ολόκληρης χώρας, οι Χριστιανοί θα πρέπει αντ' αυτού να εγκαθιδρύσουν τον κομμουνισμό μόνο σε τοπικό ή περιφερειακό επίπεδο».

Ο Λατινοαμερικανικός κλάδος της Χριστιανικής Κομμουνιστικής Απελευθερωτικής Θεολογίας, σύμφωνα με θεολόγους όπως ο Leonardo Boff- έχει τις ρίζες του στην αντίληψη ότι «η σύνεση είναι η κατανόηση καταστάσεων ριζικής κρίσης». Μεταξύ των Χριστιανών Κομμουνιστών, ο Ιστορικός Υλισμός χρησιμοποιείται ως μεθοδολογία ανάλυσης για τον προσδιορισμό της φύσης της εν λόγω κρίσης, ως προϊόν πολιτικοοικονομικών δυναμικών και τρόπων που προέρχονται από τη λειτουργία αυτού που αποκαλείται «ο ύστερος καπιταλιστικός/ιμπεριαλιστικός τρόπος παραγωγής». Σύμφωνα με αυτή την υποκατηγορία της Απελευθερωτικής Θεολογίας, η πρόκληση για τον Χριστιανό Κομμουνιστή είναι τότε να ορίσει τι σημαίνει (στο πλαίσιο «μιας συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κοινωνικής πραγματικότητας») να επιβεβαιώσει μια «προτιμησιακή επιλογή για τους φτωχούς και τους καταπιεσμένους» ως Πράξη (ενεργή θεωρία), και ως εντολή μιας ηθικής που υποτίθεται ότι «έχει τις ρίζες της στις μακάβριες διδασκαλίες του Ιησού».

Η Χριστιανική Κομμουνιστική Απελευθερωτική Θεολογία δεν έχει να κάνει με τον ευαγγελισμό καθαυτόν, αλλά μάλλον με την ανάπτυξη μιας Ορθοπραξίας (ηθική δράση- η προϋπόθεση ώστε να έρθεις στο φως κάνοντας τα έργα του Θεού), που έχει ως στόχο να συμφιλιώσει τη «μακάρια ηθική» του Ιησού, όπως εκτίθεται στην Επί του Όρους Ομιλία- με τους υπάρχοντες κοινωνικούς αγώνες ενάντια σε αυτό που αποκαλείται «νεοαποικιοκρατία» ή «Ύστερος Καπιταλισμός». Τόσο ο Χριστιανικός Κομμουνισμός όσο και η Απελευθερωτική Θεολογία δίνουν έμφαση στην «ορθοπραξία» έναντι της «ορθοδοξίας». Μια αφήγηση της φύσης των σύγχρονων κοινωνικών αγώνων αναπτύσσεται μέσω της «υλιστικής ανάλυσης» που χρησιμοποιεί ιστοριογραφικές έννοιες που αναπτύχθηκαν από τον Καρλ Μαρξ. Ένα συγκεκριμένο παράδειγμα είναι το κίνημα Sin Tierra (Ακτήμονες) της Παραγουάης, οι οποίοι συμμετέχουν σε άμεσες κατασχέσεις γης και στην εγκαθίδρυση κοινωνικοποιημένης αγροτικής συνεταιριστικής παραγωγής στα asentamientos (οικισμοί). Το σύγχρονο Παραγουαϊκό Sin Tierra λειτουργεί με πολύ παρόμοιο τρόπο με εκείνον των Diggers της εποχής της μεταρρύθμισης. Για τον Camilo Torres (ιδρυτή της Κολομβιανής αντάρτικης ομάδας E.L.N.), η ανάπτυξη αυτής της Ορθοπραξίας σήμαινε να τελείται η Καθολική Ευχαριστία μόνο μεταξύ εκείνων που συμμετέχουν στον ένοπλο αγώνα κατά του στρατού του Κολομβιανού κράτους, ενώ παράλληλα πολεμούσε στο πλευρό τους.

Οι Χριστιανοί κομμουνιστές θεωρούν τα βιβλικά εδάφια στις Πράξεις των Αποστόλων 2 και 4 ως απόδειξη ότι οι πρώτοι Χριστιανοί ζούσαν σε μια κομμουνιστική κοινωνία. Το «Κήρυγμα» (Preaching) του Thomas Wharton Collins είναι μια εύστοχη περιγραφή των βιβλικών πηγών που χρησιμοποιούνται με στόχο μια κοινωνία κοινοκτημοσύνης· Kαθηγητής José P. Miranda, «Comunismo en la Biblia» (1981), που μεταφράζεται ως «Κομμουνισμός στην Βίβλο» (Maryknoll, Νέα Υόρκη: Orbis Books, 1982).

Όμως, εκτός από αυτό, παραθέτουν και πολλά άλλα βιβλικά εδάφια που, κατά την άποψή τους, υποστηρίζουν την ιδέα ότι ο κομμουνισμός είναι το πιο ηθικό κοινωνικό σύστημα και ότι είναι αναπόφευκτο συστατικό της βασιλείας του Θεού στη γη. Τα πιο συχνά αναφερόμενα από τα βιβλικά αυτά αποσπάσματα προέρχονται από τα τρία συνοπτικά Ευαγγέλια, τα οποία περιγράφουν τη ζωή και τη διακονία του Ιησού.

Μια από τις πιο διάσημες επισημάνσεις του Ιησού σχετικά με τους πλούσιους βρίσκεται στο Κατά Ματθαίον 19:16-24 (το ίδιο γεγονός περιγράφεται επίσης στο Κατά Μάρκον 10:17-25 και στο Κατά Λουκάν 18:18-25, ενώ η μεταφορά της καμίλου που περνάει από το μάτι της βελόνας είναι κοινή τόσο στο Κατά Ματθαίον όσο και στο Κατά Λουκάν).

Κατά Ματθαίον 19:21-24

Ο Ιησούς τού απάντησε: «Αν θέλεις να γίνεις τέλειος, πήγαινε πούλησε τα υπάρχοντά σου και δώσε τα χρήματα στους φτωχούς, και θα έχεις θησαυρό κοντά στον Θεό· κι έλα να με ακολουθήσεις». Μόλις άκουσε την απάντηση ο νεαρός, έφυγε λυπημένος, γιατί είχε μεγάλη περιουσία. Τότε ο Ιησούς είπε στους μαθητές του: «Σας βεβαιώνω πως δύσκολα θα μπει πλούσιος στη βασιλεία του Θεού. Και σας το επαναλαμβάνω: Είναι ευκολότερο να περάσει κάμιλος από βελονότρυπα, παρά να μπει πλούσιος στη βασιλεία του Θεού».

Ο Ιησούς περιέγραψε επίσης τους «αργυραμοιβούς» (δηλαδή όσους ασχολούνται με την ανταλλαγή συναλλάγματος) ως «ληστές» και τους έδιωξε από το Ναό της Ιερουσαλήμ. Αυτό περιγράφεται στα εδάφια Κατά Ματθαίον 21:12-14, Κατά Μάρκον 11:15 και Κατά Ιωάννην 2:14-16.

Επιπλέον, κομμουνιστικές στάσεις και υπονοούμενα μπορούν να βρεθούν στο Λευιτικόν 25:35-38: Το σημαντικότερο είναι ότι αυτό αποτελεί μέρος του Μωσαϊκού Νόμου και, ως τέτοιο, αποτελεί εντολή και όχι προτροπή ή έκφραση άποψης. Το γεγονός αυτό επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τη μετέπειτα συζήτηση για το ζήτημα της υποχρεωτικής ή της εθελοντικής εγκατάλειψης του πλούτου, είτε ως πιθανή προϋπόθεση εισόδου στην Χριστιανική χάρη, είτε ως μέσο επίτευξης των Θεϊκών προθέσεων για την κοινωνική οργάνωση των ανθρώπων. ⁵

"Η Χριστιανική θεολογία είναι η γιαγιά του Μπολσεβικισμού."

-Oswald Spengler

Χριστιανισμός και Κομμουνισμός: Εβραϊκά Δίδυμα

_____________________________________________________________________________

Πηγές:

¹ Σελ. 108 "The Goebbels Diaries", διασκευασμένο και μεταφρασμένο από τον Louis P. Lochner © 1971, από το Universal-Award House, Inc., 1948 των Doubleday & Company, Garden City ΝΥ.

² Christian communism

³ Ένωση των Δικαίων

⁴ Communist League

⁵ Christian communism

"Which Way Western Man?" του William Gayley Simpson