Τόσα πολλά έχουν διαστρεβλωθεί και παραμορφωθεί από εχθρικά προγράμματα που μεταμφιέζονται σε «θρησκείες». Με την έλευση του Χριστιανισμού, οι Αρχαίοι Παγανιστικοί Θεοί βλασφημήθηκαν ως τέρατα.

Η αρχική σημασία της λέξης Δαίμονας προέρχεται από την Αρχαία Ελληνική γλώσσα και αργότερα διαστρεβλώθηκε πλήρως από τα εχθρικά προγράμματα για να σημαίνει «κακό». Δαίμονας σημαίνει Θεός ή Θεά, «μοίρα, η μοίρα ενός ατόμου», ο Δαίμονας του εαυτού μας (της ψυχής), η μοίρα κάποιου στη ζωή». [1] Όλοι οι Αρχαίοι φιλόσοφοι, ιδίως οι Έλληνες, συναναστρέφονταν με Δαίμονες, οι οποίοι τους έδιναν πνευματική γνώση. Τα γραπτά τους διαστρεβλώθηκαν, μεταφράστηκαν λάθος, αλλά κυρίως καταστράφηκαν. Όταν ανέλαβε ο Χριστιανισμός, τα ψέματα ότι οι Δαίμονες ήταν κακοί έγιναν εξέχοντα.

Ο Δαίμονας είναι μια αρχαιοελληνική λέξη που σημαίνει «Γνώστης», «Θεός/Θεοί», και στη συνέχεια είναι επίσης μια λέξη για την Ανθρώπινη Ψυχή. Ήταν ο ιερότερος όρος για την αναφορά σε ό,τι είναι «Θεϊκό». Αυτό συμβαίνει επειδή με την πνευματική ανάπτυξη, κάθε άνδρας και γυναίκα μπορεί να γίνει «Δαίμονας», καθώς μας έχει δοθεί η ικανότητα να «Γνωρίζουμε» και να γινόμαστε θεϊκά όντα, φέρνοντας έξω από εμάς τις εσωτερικές μας δυνάμεις και τη θεϊκότητά μας.

Η λέξη «Δαίμονας» συνδέεται επίσης στενά με τη μοίρα και την ανθρώπινη ψυχή. Για τον λόγο αυτό, τα Αρχαία Φιλοσοφικά κείμενα χρησιμοποιούν ορολογία όπως η περιβόητη δήλωση του Ηράκλειτου από την Έφεσο αναφέρει «Η μοίρα κάθε ανθρώπου είναι ο Δαίμονας του». Η ψυχή του ανθρώπου ονομάζεται «Δαιμονική», καθώς περιέχει την ουσία των Θεών. Ο διαλογισμός φέρνει αυτή την ουσία στην επιφάνεια.

Ο τρόπος με τον οποίο επιτυγχάνονται τα παραπάνω, είναι μέσω του διαλογισμού. Οι Δαίμονες λειτουργούν ως βοηθοί και αρωγοί για τους ανθρώπους, ώστε να μπορέσουμε κι εμείς να επιτύχουμε αυτόν τον τελικό στόχο.

Η εχθρική λέξη για τους «Αγγέλους» είναι επίσης μια κλεμμένη και διαστρεβλωμένη αρχαιοελληνική λέξη. Ο Άγγελος σημαίνει απλώς «αγγελιαφόρος», είναι ένας φτωχός όρος που δεν θα μπορούσε ποτέ να χρησιμοποιηθεί για να εξισωθεί με τους Δαίμονες ή τους Θεούς. Ένας «Αγγελιαφόρος» είναι ένα ενδιάμεσο πνεύμα που μεταφέρει πληροφορίες και τίποτε άλλο. Επιπλέον, λόγω των ψεμάτων που δημιούργησαν οι Εβραίοι, πολλοί άνθρωποι φοβούνται ψευδώς τους Δαίμονες. Αυτό συμβαίνει μόνο λόγω της προσωπικής άγνοιας που προκαλείται από την παραπληροφόρηση.

Το επίθετο «Δαιμόνιος» που ισοδυναμεί με το να αποκαλείς κάποιον «Δαιμονικό», δόθηκε σε ανθρώπους που ήταν εντυπωσιακοί ή προικισμένοι με κάποιο τρόπο. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε ως τίτλος για ανθρώπους με εντυπωσιακές δυνατότητες.

Στην ενότητα των Δαιμόνων στην Χαρά του Σατανά, υπάρχουν Δαίμονες με διαφορετικό βαθμό και κύρος. Οι υψηλότεροι, όπως οι Τέσσερις Κορυφαίοι Δαίμονες, είναι οι πιο σημαντικοί Δαίμονες και έχουν την υψηλότερη δύναμη, γι' αυτό και συνήθως αποκαλούνταν Θεοί. Η δύναμή τους είναι ασύλληπτη. Έχουν μυριάδες στρατιές άλλων Δαιμόνων που εργάζονται για λογαριασμό τους για να βοηθήσουν την ανθρωπότητα.

Ενώ κάποιοι είναι στο υψηλότερο επίπεδο, όπως ο Πατέρας Σατανάς, άλλοι είναι ασύλληπτα πιο εξελιγμένοι σε σύγκριση με έναν άνθρωπο, αλλά και πάλι δεν είναι στο επίπεδο των υψηλότερων Θεών. Ένα παράδειγμα είναι ο Ασμοδαίος. Ο Ασμοδαίος είναι εξαιρετικά ισχυρός. Δεν συγκρίνεται με κανέναν άνθρωπο σε δύναμη, καθώς τους ξεπερνά με ασύλληπτη δύναμη. Ωστόσο, και αυτοί δεν βρίσκονται στο επίπεδο των Θεών, αλλά προχωρούν προς αυτό το υψηλότερο επίπεδο. Ένας άλλος είναι ο Βάλεφορ, του οποίου η άνοδος στη Θέωση καταγράφηκε επίσης στην Αρχαία ιστορία υπό τον Αρχαίο Ήρωα Βελλερεφόντη.

Στην Αρχαία Ελληνική Μυθολογία, υπάρχουν πολλοί θνητοί που έχουν γίνει Ήρωες και Ημίθεοι ή απλά Δαίμονες. Ο Ηρακλής είναι ένας από αυτούς που κατέληξε ως μύθος και είναι γνωστός παγκοσμίως. Ο Ασκληπιός ήταν ένας πολύ γνωστός θνητός που ανήλθε στη Θεότητα, μαζί με τον Απολλώνιο και άλλες περιπτώσεις προηγούμενων θνητών που έγιναν αθάνατοι μέσω της γνώσης του Μεγάλου Έργου.

Η μορφή του Φαραώ Ραμσή Β', του Μεγαλύτερου Φαραώ της Αιγύπτου, είναι μια περίπτωση όπου λατρεύτηκε ως Θεός, ούτε καν ως Ημίθεος ή Δαίμονας. Η δύναμή του ήταν εκτεταμένη και κάθε ενσάρκωσή του στη γη, άλλαξε ολόκληρη την πορεία της ανθρώπινης ιστορίας. Τα περισσότερα από αυτά εκτείνονται αρκετά στο παρελθόν και κοντά στη «Χρυσή Εποχή» της ανθρωπότητας.

Περισσότερα για κάποια από αυτά τα άτομα θα βρείτε στην ενότητα «Δαίμονες», καθώς αυτές οι λίγες προσωπικότητες που γνωρίζουμε θα βρίσκονται κάτω από τους αντίστοιχους Φύλακες Δαίμονές τους. Αυτές οι περιπτώσεις ήταν λίγες, αλλά λατρεύονταν σχεδόν ως Θεοί, ανάλογα με το πόσο βοήθησαν την ανθρωπότητα και πόσο προόδευσαν τους ανθρώπους εκείνη την εποχή.

Ο Ησίοδος, ένας σημαντικότατος Αρχαίος Μύστης και Φιλόσοφος, εξηγεί γλαφυρά την πραγματικότητα για τους Δαίμονες. Λέει επίσης ανοιχτά ότι πολλά από τα όντα που υπήρχαν στη Χρυσή Εποχή, όχι μόνο ήταν οι πρόγονοι της σημερινής ανθρωπότητας, αλλά φυσικά λατρεύονταν στις μεταγενέστερες γενιές ως Θεοί. Οι Θεοί νοιάζονταν για εμάς από την αρχή.

Σύμφωνα με τον Ησίοδο [2], που υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες πνευματικές αυθεντίες παγκοσμίως στην εποχή του, πολλά από αυτά τα όντα της Χρυσής Εποχής, είναι πράγματι τώρα Θεοί και οδηγοί των ανθρώπων αυτής της εποχής, ώστε να μπορέσουν να επιτύχουν πνευματικά ό,τι μπορούμε να επιτύχουμε εμείς. Πολλοί από αυτούς τους Δαίμονες, έχουν τώρα τεθεί επικεφαλής για να βοηθήσουν την ανθρωπότητα. Κάθε άνθρωπος που αφιερώνεται στον Σατανά και αφυπνίζει την ψυχή του, θα λάβει επίσης τον Δαίμονα Φύλακά του, ο οποίος θα είναι υπεύθυνος γι' αυτόν για να τον προστατεύει και να τον προάγει.

Οι περισσότεροι από τους Θεούς Υψηλής Κατάταξης, είναι ακόμα υψηλότεροι από αυτούς τους Δαίμονες, με όλο και περισσότερες εξουσίες. Δουλεύουν όλοι μαζί σαν οικογένεια.

Όλοι οι Δαίμονες στην Χαρά του Σατανά είναι φιλικοί προς τον άνθρωπο, θέλουν να συνεργαστούν με την ανθρωπότητα, και όταν προσεγγιστούν κατάλληλα μέσω του Πατέρα Σατανά θα ανταποκριθούν με φιλικό και θετικό τρόπο προς τους ανθρώπους που θέλουν να συνεργαστούν μαζί τους. Είναι οι ΑΡΧΑΙΟΙ ΘΕΟΙ της ανθρωπότητας.  Κάποιοι πολύ πολύ λίγοι από αυτούς, ήταν κάποτε άνθρωποι, πριν από δεκάδες χιλιάδες χρόνια και επομένως καταλαβαίνουν πώς η ανθρωπότητα χρειάζεται βοήθεια για να προοδεύσει πνευματικά.

Αντίθετα, οι ιστορίες των Εβραίων για «κακούς Δαίμονες», μια πεποίθηση που εκδηλώνεται σε όλη την εβραϊκή παράδοση και τον Χριστιανισμό ή το Ισλάμ που προέκυψε από αυτήν, είναι αποκλειστικά και μόνο επειδή τους βλασφημούσαν για αιώνες, έχτισαν μια κουλτούρα γύρω από την επίθεση εναντίον τους και τους δυσφήμισαν έναντι όλου του πλανήτη.

Αυτό το κατασκευασμένο ψέμα έγινε επειδή αυτά τα κακά όντα ήθελαν να εμποδίσουν την ανθρωπότητα να προχωρήσει πνευματικά, αποσυνδέοντάς μας από τους προγόνους μας και τα σοφά όντα, για να μας μετατρέψουν σε σκλάβους. Χωρίς πνευματική γνώση, η ανθρωπότητα μπορεί να υποδουλωθεί και να μετατραπεί σε τίποτα καλύτερο από ένα ζώο. Οι φαύλες δυνάμεις το γνωρίζουν αυτό και διαστρέβλωσαν όλη αυτή τη γνώση που η Χαρά του Σατανά έχει τώρα αποκαταστήσει.

Ο τελικός στόχος του Πνευματικού Σατανικού μονοπατιού, είναι η επίτευξη του Μεγάλου Έργου και είναι ο στόχος της φιλοσοφικής εφαρμογής της πνευματικής γνώσης. Αυτό αντιπροσωπεύει τη μετατροπή της Ψυχής σε «Χρυσό», την αναδημιουργία της ψυχής κατά τη Θέωση.

____________________

[1] Σταματάκος Ιωάννης, "Λεξικόν της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης", σελ. 241.

[2] Ο Ησίοδος ισχυρίζεται ανοιχτά ότι οι άνθρωποι της Χρυσής Εποχής έγιναν «Δαίμονες», Ησίοδος: Έργα και Ημέραι, μετάφραση Γκιργκένη:

(II. 109-120)

Πρώτο απ᾽ όλα το χρυσό το γένος των θνητών ανθρώπων έφτιαξαν οι αθάνατοι που τα Ολύμπια τα δώματα κατέχουν. Κι έζησαν τούτοι τον καιρό του Κρόνου, τότε που ήταν βασιλιάς στον ουρανό. Ζούσανε σαν Θεοί κι είχανε την καρδιά τους δίχως θλίψεις, από κόπους μακριά και δυστυχίες. Κι ούτε τα ελεεινά τα γηρατειά σ᾽ αυτούς υπήρχαν, μα πάντα ανάλλαχτοι στα πόδια και τα χέρια χαίρονταν σ᾽ ευωχίες, έξω απ᾽ όλα τα κακά. Και σαν παραδομένοι σε ύπνο πέθαιναν. Και όλα τα αγαθά σ᾽ αυτούς υπήρχαν. Καρπό τούς έδινε η σιτοδότρα γη από μόνη της πολύ και άφθονο. Κι εκείνοι με προθυμία ζούσαν ήσυχοι απ᾽ τα χωράφια τους μέσα σε αγαθά πολλά, [πλούσιοι σε κοπάδια, αγαπητοί στους μακάριους Θεούς.]

(II. 121-139)

Όμως αφού το γένος τούτο το σκέπασε το χώμα, γίνανε εκείνοι Δαίμονες αγαθοί, με τη θέληση του Δία του μεγάλου, πάνω στη γη φύλακες των θνητών ανθρώπων [που προσέχουν δίκαιες κρίσεις κι άδικα έργα ντυμένοι ομίχλη, σ᾽ όλη τη γη γυρνώντας,] πλουτοδότες. Τούτο το βασιλικό προνόμιο αποκτήσαν. Δεύτερο πάλι γένος, το αργυρό, πολύ κατώτερο φτιάξανε κατόπιν οι Θεοί που τα Ολύμπια δώματα κατέχουν, ανόμοιο στο σώμα και το νου με το χρυσό το γένος. Χρόνια εκατό ανατρεφόταν το παιδί πλάι στη μάνα την πιστή παίζοντας χαρωπά, ανόητο πολύ, μέσα στο σπίτι του. Μα όταν έφτανε η ώρα να γίνουν νέοι, επάνω στην ακμή της νιότης, για λίγο χρόνο ζούσαν κι υποφέρανε εξαιτίας της μωρίας τους. Γιατί τις μεταξύ τους ανόσιες προσβολές να αποφύγουν δεν μπορούσαν, ούτε τους αθανάτους να λατρεύουν θέλανε, ούτε θυσίες να κάνουν στους ιερούς των μακαρίων Θεών βωμούς, πράγμα σωστό για τους ανθρώπους κατά τις συνήθειές τους. Αυτούς ο Δίας, του Κρόνου ο γιος, τους εξαφάνισε οργισμένος, γιατί δεν αποδίδανε τιμές στους μακαρίους Θεούς που εξουσιάζουνε τον Όλυμπο.

Περισσότερα αποκαλυπτικά αποσπάσματα:

Δαίμονας: «Στην Ελληνική μυθολογία, ένα ενδιάμεσο πνεύμα μεταξύ των ανθρώπων και των Θεών. Δαίμονες, όπως αυτός που καθοδήγησε τον Σωκράτη, λειτουργούν ως σύμβουλοι και φύλακες των ανθρώπων».

Ένας άλλος ορισμός από την Encyclopædia Britannica, έκδοση 1973:

«Ένας γενικός Ελληνικός όρος για μια υπερφυσική δύναμη. Ήδη από τον Ησίοδο, οι νεκροί της Χρυσής Εποχής έγιναν Δαίμονες, και η μεταγενέστερη φιλοσοφική θεωρία τούς οραματίστηκε ως κατώτερους από τους Θεούς, αλλά ανώτερους από την ανθρωπότητα. Οι Χριστιανοί απέδωσαν λοιπόν τις πράξεις των Παγανιστικών Θεών σε Δαίμονες, που ταυτίζονταν με έκπτωτους αγγέλους».

Αυτό το απόσπασμα απόσπασμα από την Καθολική Εγκυκλοπαίδεια είναι πολύ αποκαλυπτικό:

"[...] Με τον ίδιο τρόπο, ίσως, λάτρευαν οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι τις θεότητές τους, πιστεύοντας στοργικά ότι είναι καλές. Οι χριστιανικές γραφές, όμως, δηλώνουν ότι όλοι οι Θεοί των Εθνικών είναι Δαίμονες."

Το παραπάνω απόσπασμα από την Encyclopædia Britannica ισχυρίζεται ότι οι Δαίμονες είναι κατώτεροι από τους Θεούς. Αυτό είναι εν μέρει αληθές, δεδομένου ότι ορισμένοι είναι ανθρώπινα υβρίδια (Ημίθεοι) που έχουν γίνει τόσο πνευματικά όσο και σωματικά αθάνατοι και έχουν αυτό που αποκαλούμε «υπερφυσικές δυνάμεις». Οι Δαίμονες της Γοητείας είναι όλοι Αρχαίοι Παγανιστικοί Θεοί. Ορισμένοι, όπως ο Ασμοδαίος, είναι Ημίθεοι.