Πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να δουν ούτε την πιο προφανή πραγματικότητα. Ο @DecentraliseP δημοσίευσε πρόσφατα ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα σχολιάζοντας το «Σοφάρ», το κέρατο κριού των Εβραίων.
Οι Εβραίοι, οι οποίοι χρησιμοποιούν το Σοφάρ συστηματικά, αναφέρουν ανοιχτά πως υποτίθεται ότι «απομακρύνει τον Σατανά και τους Δαίμονες» όταν οι Εβραίοι θέλουν να κάνουν συγκεκριμένα πράγματα.
Το «Σοφάρ» δημιουργείται επίσης με βλάσφημο τρόπο, από κέρατο κριού ή ακόμη και τράγου [ο θυσιασμένος τράγος ή κριός ως σύμβολο του Σατανά και των Αρχαίων Θεών], και το κέρατο [που συμβολίζει τη δύναμη του νεκρού κριού] χρησιμοποιείται ως «κεραία» για να προκληθεί βλασφημία στους Θεούς κατά τη θυσία των συμβολικών τους ζώων.
Μια άλλη τελετουργία, είναι εκείνη που κάνουν πάλι ενάντια στον «Ανύπαρκτο» (όπως ισχυρίζονται) Αζαζέλ, η οποία γίνεται κατά το Γιομ Κιπούρ, πάλι με την βάναυση σφαγή τράγων [άλλο ένα ζώο ιερό για τον Σατανά και τους Αρχαίους Θεούς].
Από τη μία, οι Εβραίοι αναφέρουν ανοησίες ότι «ο Σατανάς είναι δική τους εφεύρεση, ότι οι Δαίμονες δεν υπάρχουν, ή ότι είναι αρχέτυπα».
Τα παραπάνω είναι τα ψέματα με τα οποία ταΐζουν τα Γκόιμ. Αν μελετήσει κανείς τις δοξασίες τους, είναι πολύ σαφές ότι επιδίδονται σε συνεχείς τελετουργίες για να απωθούν τους Δαίμονες και τον Σατανά [τους Θεούς των Εθνικών] από το να τους επιτίθενται πνευματικά, επίθεση που αφορά την απαραίτητη άμυνα των Εθνικών.
Παρακάτω απλώς επικολλώ ένα άρθρο- διαβάστε το ολόκληρο και κατανοήστε το:
«Το Σοφάρ Τρομάζει και Μπερδεύει τον Σατανά, Κρατώντας Τον σε Απόσταση Ασφαλείας» [1].
"Το Σοφάρ Τρομάζει και Μπερδεύει τον Σατανά"
Είναι απολύτως βέβαιο ότι τόσο οι πνευματικοί ηγέτες του Εβραϊσμού, όσο και οι μάζες των αμόρφωτων Εβραίων (ή τουλάχιστον η πλειοψηφία αυτών) πριν, κατά τη διάρκεια, και μετά την περίοδο του Ταλμούδ, πίστευαν ότι το Σοφάρ, το κέρατο του κριού, το σάλπιζαν κατά την εορτή του Ρος Χασανά για να μπερδέψουν τον Σατανά και τους Δαιμονικούς συνεργάτες του. Η ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση ήταν ότι το σάλπισμα του Σοφάρ εμπόδιζε τον Σατανά από το να πλησιάσει τον Θεό σε κάποια κρίσιμη στιγμή, εμποδίζοντάς τον από το να κατηγορήσει τους Εβραίους για τις αμαρτίες του παρελθόντος σε μια ουράνια δικαστική διαδικασία, κατά την οποία ο Θεός αποφασίζει για το μέλλον του κάθε Εβραίου.
Οι άνθρωποι είναι πρώτα άνθρωποι και μετά Εβραίοι. Οι δαίμονες παίζουν ρόλο στη ζωή των ανθρώπων από την αρχαιότητα - παρόντες όταν οι άνθρωποι ήταν ξύπνιοι ή κοιμώμενοι, σε χαρούμενες και θλιβερές περιστάσεις. Και αφού έβλεπαν Δαίμονες να παραμονεύουν γύρω τους, οι άνθρωποι ήταν πεπεισμένοι, όπως έγραψε ο J. R. R. Tolkien, ότι «δεν κάνει να αφήνεις έναν δράκο έξω από τους υπολογισμούς σου, αν ζεις κοντά του». Ο τρομακτικός όρος «nightmare» (εφιάλτης), για παράδειγμα, προέρχεται από την αρχαία Σαξονική λέξη mara, που σημαίνει «Δαίμονας».
Έτσι, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι Εβραϊκές μάζες πίστευαν στους Δαίμονες μέχρι την εποχή του Διαφωτισμού τον Δέκατο Ένατο αιώνα, και ότι αυτή η λανθασμένη αντίληψη επηρέασε και διαστρέβλωσε την αντίληψή τους για τις Εβραϊκές γιορτές και τη συμπεριφορά τους κατά τις ημέρες αυτές. Δεν πρέπει επίσης να εκπλήσσει κανέναν ότι οι ραββίνοι, οι οποίοι ανέλαβαν το καθήκον να απογαλακτίσουν τους πιστούς τους από τις δεισιδαιμονίες προς μια αληθινή κατανόηση του Ιουδαϊσμού, συχνά δεν τα κατάφερναν, ιδίως όταν η παράλογη αντίληψη που είχαν οι ομοθρήσκοί τους γινόταν αποδεκτή από όλους σχεδόν τους μη Εβραίους γείτονές τους.
Πολλοί από αυτούς τους ραββίνους, άνθρωποι και οι ίδιοι, επηρεάζονταν επίσης από παράλογες, συχνά ειδωλολατρικές απόψεις και παράλογα και άχρηστα έθιμα και τα αποδέχονταν. Άλλοι ραββίνοι, οι οποίοι θεωρούσαν ότι οι πρακτικές αυτές βασίζονταν σε ψεύδη, αισθάνονταν υποχρεωμένοι να επιτρέψουν την άσκηση της Εβραϊκής θρησκείας όπως την αντιλαμβάνονταν οι μάζες, παρόλο που οι τελετουργίες ήταν λανθασμένες. Αυτοί οι ραββίνοι προσπάθησαν να εκλογικεύσουν και να εξυψώσουν τις δεισιδαιμονικές τελετές, δίνοντάς τους μια Εβραϊκή εξήγηση και χροιά. Η χρήση του Σοφάρ στο Ρος Χασανά είναι παράδειγμα του φαινομένου αυτού.
Τι είναι το Γιομ Τερουά;
Η Αγία Γραφή ανακηρύσσει ένα Γιομ Τερουά, κυριολεκτικά «Ημέρα της Κραυγής» στο εδάφιο Αριθμοί 29:1. Πραγματοποιείται την πρώτη ημέρα του έβδομου μήνα.
Αναμφισβήτητα, η αρχική σημασία αυτής της ιδιαίτερης ημέρας ήταν απλώς ότι ήταν η πρώτη ημέρα του έβδομου μήνα. Η έβδομη ημέρα είναι το Σάββατο που υπενθυμίζει ότι υπάρχει Θεός, ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο και ότι ο Θεός μετέδωσε το θείο θέλημα (όταν η Τορά ενημέρωσε τους Ισραηλίτες ότι ο Θεός σταμάτησε να δημιουργεί την ημέρα του Σαββάτου και ότι επομένως πρέπει να αναπαύονται και εκείνοι την ημέρα αυτή). Ο αριθμός επτά επαναλαμβάνεται συχνά στις Εβραϊκές τελετές για να υπενθυμίζει στους Εβραίους αυτές τις τρεις θεμελιώδεις ιδέες. Οι γιορτές του Πάσχα και του Σουκότ διαρκούν επτά ημέρες. Το έβδομο έτος, το Σαββατικό έτος, είναι έτος ανάπαυσης της γης. Το έβδομο Σαββατικό έτος είναι το Ιωβηλαίο έτος. Έτσι, ο έβδομος μήνας αναδείχθηκε επίσης ως Γιομ Τερουά. Η ημέρα ονομάστηκε επίσης Γιομ Ζικαρόν Τερουά στο Λευιτικόν 23:24, «Ημέρα της Μνήμης Μέσω της Κραυγής». «Μνήμης» ποιανού πράγματος; Μνήμης της σημασίας του επτά.
Γιατί η Ημέρα Ονομάζεται Ρος Χασανά;
Η Αγία Γραφή δεν αναφέρει ημερομηνία έναρξης του έτους. Το Ταλμούδ καταγράφει δύο απόψεις επί του θέματος. Η μία άποψη είναι ότι πρόκειται για την πρώτη μέρα του μήνα της άνοιξης, του πρώτου μήνα Νισάν, του μήνα στον οποίο γίνεται η ίδια η γιορτή του Πάσχα. Αυτός είναι ο μήνας που η Τορά αποκαλεί «πρώτο των μηνών», επειδή υπενθυμίζει την έξοδο από την Αίγυπτο. Η δεύτερη ιδέα, η οποία έγινε ευρέως αποδεκτή, είναι ότι το έτος αρχίζει την πρώτη ημέρα του φθινοπώρου, τον έβδομο μήνα Τισρέι. Συγκεκριμένα, η άποψη αυτή αναφέρει ότι η έκτη ημέρα της δημιουργίας, η ημέρα κατά την οποία δημιουργήθηκαν οι άνθρωποι, ήταν η πρώτη ημέρα του Τισρέι, και ότι το νέο έτος αρχίζει με αυτή την έκτη ημέρα της δημιουργίας. Μόλις αυτή η μη βιβλική ιδέα - ότι η πρώτη του Τισρέι είναι η αρχή του νέου έτους - έγινε αποδεκτή από τους Εβραίους, το Γιομ Τερουά απέκτησε το όνομα Ρος Χασανά, «Νέο Έτος», στη συνείδηση του λαού, αν και διατηρεί το βιβλικό όνομα Γιομ Τερουά στο βιβλίο προσευχής των εορτών. [2]
Γιατί Σάλπιζαν το Σοφάρ κατά το Γιομ Τερουά;
Μια από τις πιο σημαντικές τελετές κατά τη διάρκεια του Ρος Χασανά, είναι το σάλπισμα του Σοφάρ εκατό φορέςκατά τη διάρκεια των ακολουθιών. Ωστόσο, οι περισσότεροι δεν έχουν διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει κανένα εδάφιο της Αγίας Γραφής που να απαιτεί το σάλπισμα του Σοφάρ εκείνη την ημέρα. Αναζητώντας κάποια βιβλική πηγή, το Μιντράς Σιφρά παραπέμπει στο Λευιτικόν 25:9, το οποίο αναφέρει ότι κατά το Ιωβηλαίο έτος, μια φορά στα σαράντα εννέα χρόνια, οι Ισραηλίτες έχουν εντολή: «τααβιρού Σοφάρ», να σαλπίζετε το Σοφάρ, τη «δέκατη ημέρα του έβδομου μήνα του Γιομ Κιπούρ» (που ονομάζεται Γιομ Χακιπουρίμ στην Τορά). Στο Βαβυλωνιακό Ταλμούδ, αντιθέτως, το Ρος Χασανά 34α αντλεί την απαίτηση από το ασαφές εδάφιο των Ψαλμών 81:4: «Να σαλπίζετε το Σοφάρ βατσοντές [που σημαίνει: "κατά τη διάρκεια του μήνα" ή "με τη νέα σελήνη"] μπακεσέχ [μια λέξη στην οποία αποδίδονται διάφορες ερμηνείες, όπως "όταν αυτό [το φεγγάρι] είναι κρυμμένο'], λγιομ τσαγκεϊνού [που θα μπορούσε να σημαίνει: "ανακήρυξη μιας ημέρας αργίας"]».
Η έλλειψη οποιασδήποτε σαφούς εντολής για το σάλπισμα του Σοφάρ κατά το Ρος Χασανά, και η στήριξη σε μάλλον εικαστικά και αμφισβητήσιμα, άσχετα εδάφια, υπογραμμίζουν τη μη βιβλική προέλευση της πρακτικής και υποδηλώνουν ότι το σάλπισμα σφύριγμα του Σοφάρ την ημέρα εκείνη, ξεκίνησε από τις μάζες και αργότερα δικαιολογήθηκε από τους ραββίνους χρησιμοποιώντας τα δύο αναφερόμενα εδάφια.
Η Αρχαία Χρήση του Σοφάρ
Οι ανθρωπολόγοι και άλλοι κοινωνικοί επιστήμονες έχουν αναγνωρίσει ότι οι αρχαίοι χρησιμοποιούσαν έναν σοκαριστικό ήχο, όπως του Σοφάρ, για να προσελκύσουν ή να απωθήσουν. Ο Sir James G. Frazer (1854-1941), στο έργο του Golden Bough, στο κεφάλαιο «Ο Αποδιοπομπαίος Τράγος», αναφέρει ότι οι πρωτόγονοι άνθρωποι συνήθως έκαναν δυνατούς θορύβους την Πρωτοχρονιά για να διώξουν τους Δαίμονες- ο σημερινός θόρυβος την Πρωτοχρονιά είναι κατάλοιπο αυτής της αρχαίας πρακτικής. Είναι πιθανό ότι αυτός ήταν ο αρχικός σκοπός του σαλπίσματος του Σοφάρ- παραδόξως, αυτή είναι και η άποψη του Ταλμούδ.
Το Ταλμούδ Συνδέει το Σάλπισμα του Σοφάρ με τον Σατανά
Ο αρχικός λόγος για το σάλπισμα του Σοφάρ την Πρωτοχρονιά, για να τρομάξει και να διώξει τις Σατανικές δυνάμεις που μπορεί να πείσουν έναν επιρρεπή Θεό ότι ο Εβραίος είναι αμαρτωλός και πρέπει να τιμωρηθεί και ίσως ακόμη και να σκοτωθεί, κατά τη διάρκεια του επερχόμενου έτους, αναφέρεται ρητά στο Βαβυλωνιακό Ταλμούδ, Ρος Χασανά 16β. Το Ταλμούδ αναφέρει ότι το σάλπισμα του Σοφάρ γίνεται «για να μπερδέψει τον Σατανά» και να τον εμποδίσει από το να πλησιάσει τον Θεό και να κατηγορήσει τον Εβραϊκό λαό για αμαρτίες του παρελθόντος.
Πολύ μετά από την έναρξη της πρακτικής του Σοφάρ, το Ταλμούδ αναφέρει ότι υπάρχουν δύο σειρές σαλπισμάτων Σοφάρ στη συναγωγή, μία κατά τη διάρκεια της Αμιδά - ή όρθιας - προσευχής, και μία πριν από αυτήν. Η μία από αυτές τις σειρές - οι ραββίνοι διαφωνούν ως προς το ποια είναι - αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του τρόπου με τον οποίο έγινε κατανοητό το Ρος Χασανά, ενώ η άλλη, η πιο αρχαία πρακτική, λέει το Ταλμούδ, έχει σχεδιαστεί για να μπερδέψει τον Σατανά.
Η μία σειρά αντικατοπτρίζει μια πιο προηγμένη πνευματική αντίληψη του Σοφάρ. Η άλλη διατηρεί τον αρχαίο, πρωτόγονο, δεισιδαιμονικό φόβο για τους Δαίμονες και την αντίληψη ότι ο Σατανάς εμπλέκεται στις θεϊκές κρίσεις και έχει τη δύναμη να επηρεάσει την απόφαση του Θεού για το μέλλον της ζωής ενός Εβραίου, και ότι οι άνθρωποι, με τη σειρά τους, έχουν την κάπως υπερφυσική ικανότητα να μπερδεύουν τον Σατανά, ένα ουράνιο ον, και να τον εμποδίζουν από το να πραγματοποιήσει το διαβολικό του σχέδιο, δηλαδή να βλάψει τους Εβραίους.
Η Δεισιδαιμονική Προέλευση Αναγνωρίζεται σε Πολλές Πηγές
Η έννοια αυτή υπάρχει όχι μόνο στο Ταλμούδ, αλλά και σε διάφορους νομικούς κώδικες και σχόλια, όπως το Αρούχ του Ναθάν μπεν Τζεχιέλ (1035-1106) και το βιβλίο Περούς χαμπεραχότ βχατεφιλότ του Νταβίντ Αμπουνταρχάμ περί προσευχής (14ος Αιώνας).
Το Βαβυλωνιακό Ταλμούδ, Χουλίν 105β, και το σχόλιο του Ρασί στο Ρος Χασανά 28α, επαναλαμβάνουν ότι το Σοφάρ χρησιμοποιείται για να τρομάξει τους Δαίμονες και να ανατρέψει τα σχέδιά τους. Οι ραββίνοι του Ταλμούδ αμφιβάλλουν ότι ένας Εβραίος εκπληρώνει την υποχρέωσή του περί σαλπίσματος του Σοφάρ στο Ρος Χασανά, αν το φυσάει μόνο και μόνο για να μπερδέψει ή να απωθήσει τους Δαίμονες. Περιέργως, το Ταλμούδ απαντά ότι η υποχρέωση περί σαλπίσματος του Σοφάρ εκπληρώνεται.
Η Διαπίστωση του Μαϊμονίδη ότι Δεν Υπάρχει Λογική Βάση στη Χρήση του Σοφάρ
Ο Μαϊμονίδης στο βιβλίο του ονόματι Μισνέχ Τορά, στο Χιλτσότ Τεσουβάχ 3:7, εκλογικεύει το σάλπισμα του Σοφάρ στο Ρος Χασανά. Γράφει ότι είναι ένας τρόπος επίκλησης στους ανθρώπους να ξυπνήσουν από τον λήθαργο, να εξετάσουν τις πράξεις τους και να αλλάξουν τον τρόπο ζωής τους. Ωστόσο, παραδέχεται ότι δεν γνωρίζει κανένα λόγο για τον οποίο επιλέχθηκε το κέρατο του κριού και όχι κάποιο άλλο όργανο για την εκτέλεση αυτής της πράξης. [3]
Άλλη Τελετή Σχεδιασμένη για να Μπερδέψει τον Σατανά κατά το Ρος Χασανά
Στο πλαίσιο αυτό, αξίζει να αναφερθεί ένα παρόμοιο έθιμο.
Η ανακοίνωση της ημερομηνίας της νέας σελήνης στην πρωινή λειτουργία της συναγωγής, το Σάββατο πριν από την έναρξη του νέου μήνα, αποτελεί ευρέως διαδεδομένο Εβραϊκό έθιμο. Αυτό λαμβάνει χώρα κάθε μήνα εκτός από το Σάββατο που προηγείται του Ελούλ, του μήνα στον οποίο πραγματοποιείται η γιορτή του Ροζ Χασανά. Οι σχολιαστές εξηγούν ότι η συνήθεια αυτή δημιουργήθηκε, όπως και τα σαλπίσματα του Σοφάρ, με στόχο να μπερδέψει τον Σατανά. Οι φοβισμένες μάζες πείστηκαν ότι, εφόσον δεν ανακοίνωναν δημοσίως την ημερομηνία της νέας σελήνης, ο Σατανάς, ο οποίος πιθανότατα πίστευαν ότι παρακολουθούσε τις λειτουργίες του Σαββάτου και έδινε προσοχή στις ανακοινώσεις, δεν θα ήξερε ποια ημερομηνία θα άρχιζε το Ελούλ, και έτσι θα τον εμπόδιζαν από να ταξιδέψει στον ουρανό και να ασκήσει δίωξη στους Εβραίους ενώπιον του ουράνιου δικαστηρίου.
Πιθανό Βιβλικό Στήριγμα για τη Χρήση του Σοφάρ για την Απομάκρυνση του Κακού
Περιττό να πούμε ότι, όσοι είχαν αυτές τις δεισιδαιμονικές αντιλήψεις, δεν χρειάζονταν βιβλική υποστήριξη για τις τελετουργίες που καθησύχαζαν τους φόβους τους. Ωστόσο, είναι πιθανό ότι ορισμένοι Εβραίοι μπορεί να υποστήριζαν και να εκλογίκευαν τις πεποιθήσεις τους, ανακαλώντας ότι η Βίβλος αναφέρει συχνά τη χρήση του Σοφάρ σε σχέση με τον πόλεμο και τις μάχες, όπως στα εδάφια Β' Σαμουήλ 18:16 και 20:22, και για να τρομάξει όσους άκουγαν τον ήχο, όπως στα εδάφια Αμώς 2:2 και 3:6. Οι δεισιδαίμονες αρχαίοι μπορεί να είδαν σε αυτά τα χωρία που αφορούν τις ανθρώπινες αντιδράσεις, μια βάση για την άποψή τους ότι το Σοφάρ μπορεί να τρομάξει και να απωθήσει τις Σατανικές δυνάμεις.
Πώς Ερμήνευαν Άλλοι Ραββίνοι τη Χρήση του Σοφάρ;
Αν και πολλοί ραββίνοι πίστεψαν στη δεισιδαιμονική λογική για το σάλπισμα του Σοφάρ, άλλοι ραββίνοι ανέπτυξαν ένα πιο υψηλό πνευματικό αίτιο αυτού. Εκείνοι, όπως ο Μαϊμονίδης που αναφέρθηκε παραπάνω, διδάσκουν ότι το Σοφάρ ηχεί για να τραβήξει την προσοχή του Εβραίου, ώστε να σκεφτεί τα λάθη του παρελθόντος και να τα διορθώσει.
Εκείνοι οι ραββίνοι επισημαίνουν επίσης, ότι η Βίβλος αναφέρει πως το Σοφάρ ηχούσε ως ανακοίνωση για την ενθρόνιση βασιλιάδων, όπως στο Β' Σαμουήλ 15:10 και στα εδάφια Α' Βασιλέων 1:34, 39. Έτσι, το σάλπισμα του Σοφάρ το Ρος Χασανά, είναι διακήρυξη ή αναγνώριση της θεϊκής κυριαρχίας.
Επιπλέον, οι ραββίνοι αυτοί επισημαίνουν ότι η Αγία Γραφή αναφέρει πως το Σοφάρ χρησιμοποιείται για να προειδοποιήσει τους ανθρώπους για κινδύνους, όπως στα εδάφια Ωσηέ 5:8 και 8:1. Συνεπώς, οι ήχοι του Σοφάρ προειδοποιούν επίσης τους ανθρώπους για τον κίνδυνο της ακατάλληλης, αυτοκαταστροφικής συμπεριφοράς.
Αναφέρουν επίσης εδάφια όπως το Β' Σαμουήλ 6:15, όπου το Σοφάρ ηχεί όταν ο Δαβίδ επιστρέφει με μεγάλη χαρά την κλεμμένη κιβωτό στην Ιερουσαλήμ. Αναφέρονται στο εδάφιο Ψαλμοί 150:3, όπου ο ψαλμωδός δηλώνει ότι αυτό χρησιμοποιείται για να δοξάζεται ο Θεός. Συμβουλεύουν τους Εβραίους να σαλπίζουν το Σοφάρ εκατό φορές, επειδή ο αριθμός αυτός αντιστοιχεί στον αριθμό των μπεραχότ (ευλογιών) που οι ραββίνοι ενθάρρυναν τους Εβραίους να απαγγέλλουν καθημερινά. Έτσι, το Σοφάρ υπενθυμίζει στον ακροατή τη χαρά της γιορτής, δοξάζοντας τον Θεό και γεμίζοντας τον κόσμο με ευλογίες.
Σύνοψη
Το Σοφάρ ηχεί εκατό φορές κατά το Ρος Χασανά, αποτελώντας σημαντικό κομμάτι της λειτουργίας αυτής της γιορτής. Ωστόσο, η Τορά δεν αναφέρει ότι το Σοφάρ πρέπει να ηχεί αυτή τη μέρα.
Η πρώτη του Τισρέι δεν είναι η γιορτή της Πρωτοχρονιάς στη Βίβλο. Η ημέρα αυτή ονομάζεται Γιομ Τερουά, «Ημέρα της Κραυγής», και η σημασία της πιθανότατα ήταν να αναδείξει τον αριθμό επτά, που αποτελούσε αναπόσπαστο μέρος πολλών εορτών και τελετών, επειδή ο αριθμός επτά θύμιζε στους Εβραίους το αρχικό επτά, το Σάββατο, και τις διδασκαλίες του ότι υπάρχει Θεός, ότι δημιούργησε τον κόσμο και ότι αποκάλυψε εντολές.
Οι αρχαίοι είχαν έναν αρχέγονο φόβο για την παρουσία καταστροφικών Δαιμόνων κατά τη διάρκεια της Πρωτοχρονιάς. Οι Εβραίοι δεν διέφεραν. Το Ταλμούδ καταγράφει ότι το Σοφάρ ηχούσε την Πρωτοχρονιά για να μπερδέψει τον Σατανά, και να τον εμποδίσει από το να πλησιάσει τον Θεό και να κατηγορήσει τους Εβραίους για αμαρτίες του παρελθόντος. Οι άνθρωποι ήταν πεπεισμένοι ότι ο Θεός, όπως και οι ίδιοι, μπορούσε να πειστεί από Δαίμονες, ότι θα δεχόταν τις κατηγορίες του Δαίμονα, και ότι, ως αποτέλεσμα των κατηγοριών του Σατανά, θα τιμωρούνταν με αρρώστιες, φτώχεια και άλλα δεινά, συμπεριλαμβανομένου του θανάτου.
Η χρήση του Σοφάρ δεν είναι το μόνο μέσο που χρησιμοποιούσαν οι Εβραίοι για να καταπολεμήσουν τον Σατανά και τους Δαιμονικούς συνεργάτες του. Δεν βασίστηκαν σε ένα μόνο στρατήγημα στη μάχη τους κατά των Δαιμόνων. Πραγματοποιούνται αρκετές άλλες τελετές πριν και κατά τη διάρκεια της γιορτής, συμπεριλαμβανομένης της παράλειψης της ανακοίνωσης της ημερομηνίας για τον νέο μήνα, πριν από τον μήνα του Ρος Χασανά. Ο αρχαίος αμόρφωτος πληθυσμός φαίνεται ότι πίστευε πως ο Σατανάς μάθαινε την ημερομηνία του νέου μήνα από την ανακοίνωση των ανθρώπων στη συναγωγή, και ότι δεν θυμόταν από χρόνο σε χρόνο στο πέρασμα των αιώνων ότι τον ξεγελούσαν επανειλημμένα- έτσι, δεν θα γνώριζε την ημερομηνία του Ρος Χασανά όταν θα ταξίδευε στην ουράνια αυλή για να πραγματοποιήσει το σχέδιό του, δηλαδή να καταδικάσει τους Εβραίους.
Ενώ το Ταλμούδ βεβαιώνει πως ο Σατανάς προκάλεσε τη χρήση του Σοφάρ, οι ραββίνοι εκλογίκευσαν την τελετή και την ανύψωσαν σε πνευματικό επίπεδο. Τόνισαν ότι διδάσκει τους Εβραίους να στρέφουν την προσοχή τους στον Θεό, να παύουν να ενεργούν ανάρμοστα, και να γεμίζουν τον κόσμο με ευλογίες. Ο Μαϊμονίδης, πάντα αντίθετος στις δεισιδαιμονίες, υιοθέτησε την προσέγγιση αυτή, υποστηρίζοντας ότι ο ήχος του Σοφάρ ήταν κάλεσμα αφύπνισης για τους Εβραίους, ώστε να σκεφτούν τις επιπτώσεις της προηγούμενης συμπεριφοράς τους και να τη βελτιώσουν.
Πηγές:
[1] Κεφάλαιο από το βιβλίο "Maimonides: The exceptional Mind."
[2] Είναι πιθανό ότι σε παλαιότερες εποχές, η δέκατη του Τισρέι, η ημέρα του Γιομ Κιπούρ, ήταν η αργία της Πρωτοχρονιάς. Το εδάφιο Εζεκιήλ 40:1 αναφέρει, "Τη δέκατη μέρα του πρώτου μήνα του εικοστού πέμπτου έτους της αιχμαλωσίας μας..."
[3] Οι θρησκευόμενοι προτιμούν να χρησιμοποιούν αρχαία ή τουλάχιστον παλαιότερα αντικείμενα στις τελετές τους. Έτσι, για παράδειγμα, ενώ το ηλεκτρικό φως είναι επιτρεπτό για τα κεριά του Σαμπάτ, σχεδόν όλοι οι Εβραίοι χρησιμοποιούν τα αρχαία κεριά. Κατά πάσα πιθανότητα, για αυτόν ακριβώς τον λόγο το αρχαίο κέρατο του κριού, που προηγήθηκε της σάλπιγγας, είναι υποχρεωτικό για το Ρος Χασανά.