Στη γλώσσα των Ίνκας της Νότιας Αμερικής, η λέξη «Μάνα» σημαίνει πνευματική/νοητική δύναμη, όπως και στην Άπω Ανατολή. Ο Σκανδιναβικός ρούνος «Μάννατς» επίσης σχετίζεται με τις δυνάμεις του νου. Στον Ινδουισμό, η Αρχαία Θεά των Φιδιών ονομάζεται Μανάσα και σχετίζεται με τη Σελήνη. Στα Ελληνικά έχουμε τη λέξη «μάνα», ενώ στα Αρχαία Ελληνικά τη λέξη «Μονάς» (Μονάδα).
Η Θεά Μανάσα:
Στα Σανσκριτικά κείμενα, η λέξη «Μάνας» γράφεται επίσης «Μανάσα» και σχετίζεται με το έκτο τσάκρα και την επίφυση. Την έννοια αυτή έκλεψαν οι Εβραίοι και την πέρασαν στη Βίβλο ως το «Μάννα εξ ουρανού», που κατέχει σημαντικό ρόλο στην Καμπάλα. Οι Αρχαίοι Έλληνες αποκαλούσαν το Μάνα «Χρυσή Βροχή», η οποία σχετίζεται με τον μύθο της Δανάης. Ο μύθος αυτός είναι αλληγορία για τη «λεύκανση των μετάλλων», τη μεταμόρφωση δηλαδή των τσάκρα μέσω της Αμρίτα (Σανσκριτικά για την Αθανασία, η οποία απεικονίζεται ως ελιξήριο). Αυτή η Χρυσή Βροχή ονομάζεται επίσης Χρυσό Νέκταρ στον Ταοϊσμό και περιγράφεται ως η γεύση στο στόμα που προκαλέι η ενεργοποίηση της επίφυσης. Το λευκό είναι επίσης το χρώμα του σπέρματος του Σίβα, το οποίο σχετίζεται με τη Σελήνη. «Μάνα» είναι επίσης μάντρα (λέξη ισχύος) για την ενεργοποίηση της επίφυσης. Στα Σανσκριτικά, κυβερνά την πλήρη διαφώτιση του νου.
Πηγές:
The Greek Kabala, Barry
The Magicians Of The Gods, Graham Hancock
The Return Of The Serpents Of Wisdom, Pinkham
Mary Magdalene: The Illuminator, William Henry