"Μετά από πολύ σύντομο χρονικό διάστημα", αναφέρει μια γυναίκα, η οποία ήταν εκκενωμένη από την Κολωνία, παγιδευμένη σε ένα άλλο υπόγειο, "έπρεπε να φορέσουμε τις μάσκες αερίων και τα γυαλιά μας" Καπνός και αναθυμιάσεις έβγαιναν μέσα από τα ρήγματα στους τοίχους του υπογείου από τα υπόγεια και από τις δύο πλευρές. Ωστόσο, δεν υπήρχαν μάσκες αερίων για τα βρέφη. Οι άνθρωποι που υπέφεραν περισσότερο ήταν οι ηλικιωμένοι και τα παιδιά. Με τα ίδια μου τα μάτια έπρεπε να παρακολουθήσω ένα μωρό τριών εβδομάδων να ασφυκτιά στην αγκαλιά της μητέρας του".

"Στην πλατεία υπήρχαν χιλιάδες άνθρωποι που στέκονταν στοιβαγμένοι ώμο με ώμο, χωρίς πανικό, αλλά πολύ βουβοί και ακίνητοι. Από πάνω τους μαίνονταν οι φωτιές. Στην είσοδο του σταθμού είχαν ήδη συσσωρευτεί οι σωροί των νεκρών παιδιών και άλλων, καθώς τους έβγαζαν από το σταθμό. "Πρέπει να υπήρχε ένα παιδικό τρένο στο σταθμό. Όλο και περισσότεροι νεκροί στοιβάζονταν. Πήρα μια από τις κουβέρτες τους για ένα από τα μωρά μου, τα οποία δεν ήταν νεκρά, αλλά ζωντανά και κρύωναν τρομερά". Το πρωί ήρθαν κάποιοι ηλικιωμένοι άνδρες των SA και ένας από αυτούς βοήθησε εμένα και την οικογένειά μου να περάσουμε μέσα από την πόλη και να σωθούμε". ¹

Ο βομβαρδισμός της Δρέσδης ήταν εξίσου τρομακτικός με τους βομβαρδισμούς της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι. Η Δρέσδη ήταν μια άοπλη πόλη και ήταν ένα από τα σημαντικότερα κέντρα πολιτισμού στη Γερμανία. Ο βομβαρδισμός της Δρέσδης ήταν μια πράξη γενοκτονίας κατά του Γερμανικού λαού και δεδομένου ότι συνέβη πολύ αργά στον πόλεμο- τον Μάρτιο του 1945, η επίθεση έγινε για να κάμψει περαιτέρω το ηθικό των Γερμανών. Η επίθεση πραγματοποιήθηκε με εμπρηστικές βόμβες (βόμβες φωτιάς) και σε τέτοιο βαθμό που σχεδόν όλο το οξυγόνο απορροφήθηκε από την πόλη και η Δρέσδη έγινε στάχτη. Ο πόνος των αθώων ήταν πέρα από κάθε φαντασία. Αυτός ο βομβαρδισμός, όπως και οι βομβαρδισμοί της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι ήταν άμεσες επιθέσεις εναντίον άοπλων πολιτών. Οι ημερομηνίες που επιλέχθηκαν για τη συγκεκριμένη επίθεση κατά του Γερμανικού λαού συνέπεσαν με τη χριστιανική ιερή ημέρα της «Τετάρτης της Στάχτης». Λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν το γεγονός ότι η «Αγία Γραφή» δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα βιβλίο εβραϊκής μαγείας. 

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με αυτό, επισκεφτείτε την ιστοσελίδα Εκθέτοντας τον Χριστιανισμό. Οι Εβραίοι χρησιμοποίησαν τη συγκεκριμένη ημερομηνία [κατευθύνοντας την πνευματική ενέργεια των Χριστιανών] για να μετατρέψουν τη Δρέσδη σε ΣΤΑΧΤΕΣ.

«Η πυρκαγιά στη Δρέσδη τροφοδότησε την υποψία ότι οι Δυτικοί Σύμμαχοι ενδιαφέρονται μόνο για την εκκαθάριση του Γερμανικού Λαού», πρότεινε ο Επιθεωρητής των Γερμανικών Πυροσβεστικών Υπηρεσιών σε απομνημονεύματα που έγραψε μετά τον πόλεμο. Για όσους στη Δρέσδη είχαν επιζήσει από την πρώτη επίθεση, φάνηκε ότι όλα όσα τους είχαν πει για το σχέδιο Morgenthau των Συμμάχων υλοποιούνταν πολύ γρήγορα». 2 «Όπως και οι περισσότερες ιστορικές εβραϊκές στρατιωτικές επιχειρήσεις, οι μεγάλες σφαγές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου δεν έγιναν στο πεδίο της μάχης, αλλά σε ειρηνικές κοινότητες γειτονιάς. Αυτό ήταν σύμφωνο με την επιταγή του βιβλίου της Εσθήρ, το οποίο καθοδηγεί τους Εβραίους να σφαγιάζουν γυναίκες και παιδιά και να εξοντώνουν τις οικογένειες όσων τολμούν να τους αντιταχθούν.

Έτσι έγινε στη Δρέσδη, ένα ιστορικό γερμανικό πολιτιστικό κέντρο, όπου είχαν συγκεντρωθεί πολλές χιλιάδες Γερμανίδες και παιδιά, πρόσφυγες από τον κομμουνισμό. Ο Ερυθρός Σταυρός τις διαβεβαίωνε ότι θα ήταν ασφαλείς, ακόμη και όταν οι Εβραίοι στρατηγοί ετοιμάζονταν να δολοφονήσουν τους άνδρες. Οι αιμοσταγείς Εβραίοι επιθυμούσαν όχι μόνο να δολοφονήσουν όσο το δυνατόν περισσότερους Γερμανούς πολίτες, αλλά και να σβήσουν από την ιστορία όλα τα στοιχεία του Δυτικού πολιτισμού, τα σπουδαιότερα δείγματα του Λευκού πολιτισμού που είχαν συγκεντρωθεί στη Δρέσδη, την αναντικατάστατη πορσελάνη, τους ανεκτίμητους πίνακες ζωγραφικής, τα μπαρόκ έπιπλα και τα αρχοντικά ροκοκό με την ποίηση που είχαν σκαλισμένη στην πέτρα. Όλα αφανίστηκαν σε μια μαζική βομβιστική επίθεση κατά την οποία έχασαν τη ζωή τους περίπου 300.000 Γερμανοί πολίτες σε μια πόλη που δεν ήταν καν στρατιωτικός στόχος!

Όπως η Δρέσδη, έτσι και η Χιροσίμα ήταν ένα αρχαίο πολιτιστικό κέντρο, χωρίς ορατό στρατιωτικό στόχο. Οι οικογένειες των μη μαχητών της πέθαναν επίσης με φρικτό τρόπο κατά εκατοντάδες χιλιάδες. Πολλοί κονιορτοποιήθηκαν ακαριαία από την πρώτη ατομική βόμβα που χρησιμοποιήθηκε ποτέ σε στρατιωτική επιχείρηση, αλλά χιλιάδες άλλα θύματα ζούσαν για χρόνια, κατακρεουργημένα και καμένα, με τα άκρα και τα όργανά τους να σαπίζουν αργά από τη δηλητηρίαση με ραδιενέργεια. Ακόμη και ενώ οι Ιάπωνες αξιωματούχοι ζητούσαν απεγνωσμένα ειρήνη, οι Εβραίοι διέταξαν εσπευσμένα τη ρίψη μιας δεύτερης ατομικής βόμβας, αυτής στο Ναγκασάκι, προκαλώντας μια δεύτερη «δοκιμή» της βόμβας της κόλασης εναντίον ανήμπορων μη μαχητών, όπως ορίζει το βιβλίο της Εσθήρ. Και πάλι, εκατοντάδες χιλιάδες άμαχοι έχασαν φρικτά τη ζωή τους».

«Πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Δρέσδη ονομαζόταν «η Φλωρεντία του Έλβα» και θεωρούνταν μια από τις πιο όμορφες πόλεις του κόσμου για την αρχιτεκτονική και τα μουσεία της. Η συμβολή της Δρέσδης στην πολεμική προσπάθεια ήταν ελάχιστη σε σύγκριση με άλλες γερμανικές πόλεις. Τον Φεβρουάριο του 1945, πρόσφυγες που διέφευγαν από τη Ρωσική προέλαση στα ανατολικά κατέφυγαν εκεί».

«Τη νύχτα της 13ης Φεβρουαρίου, εκατοντάδες βομβαρδιστικά της RAF κατέβηκαν στη Δρέσδη σε δύο κύματα, ρίχνοντας το θανατηφόρο φορτίο τους αδιακρίτως πάνω από την πόλη. Η αεράμυνα της πόλης ήταν τόσο αδύναμη που μόνο έξι βομβαρδιστικά Lancaster καταρρίφθηκαν. Μέχρι το πρωί, περίπου 800 βρετανικά βομβαρδιστικά είχαν ρίξει στη Δρέσδη 1.478 τόνους βομβών υψηλής εκρηκτικότητας και 1.182 τόνους εμπρηστικών, δημιουργώντας μια μεγάλη πύρινη λαίλαπα που κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος της πόλης και σκότωσε πολυάριθμους πολίτες. Αργότερα την ίδια μέρα, καθώς οι επιζώντες έβγαιναν από την πόλη που σιγόκαιγε, πάνω από 300 αμερικανικά βομβαρδιστικά άρχισαν να βομβαρδίζουν τους σιδηροδρόμους, τις γέφυρες και τις εγκαταστάσεις μεταφοράς της Δρέσδης, σκοτώνοντας χιλιάδες ακόμη. Στις 15 Φεβρουαρίου, άλλα 200 αμερικανικά βομβαρδιστικά συνέχισαν την επίθεση στις υποδομές της πόλης. Συνολικά, τα βομβαρδιστικά της Όγδοης Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ έριξαν στη Δρέσδη 954 τόνους βομβών υψηλής εκρηκτικότητας και 294 τόνους εμπρηστικών. Αργότερα, η Όγδοη Πολεμική Αεροπορία θα έριχνε άλλους 2.800 τόνους βομβών στη Δρέσδη σε άλλες τρεις επιθέσεις πριν από το τέλος του πολέμου».

«Στο τέλος του πολέμου, η Δρέσδη υπέστη τόσο σοβαρές ζημιές που η πόλη ουσιαστικά ισοπεδώθηκε. Μια χούφτα ιστορικών κτιρίων -το παλάτι Zwinger, η Κρατική Όπερα της Δρέσδης και αρκετές ωραίες εκκλησίες- ανακατασκευάστηκαν προσεκτικά μέσα από τα ερείπια, αλλά η υπόλοιπη πόλη ανοικοδομήθηκε με απλά σύγχρονα κτίρια. Ο Αμερικανός συγγραφέας Kurt Vonnegut, ο οποίος ήταν αιχμάλωτος πολέμου στη Δρέσδη κατά τη διάρκεια της συμμαχικής επίθεσης και επεξεργάστηκε το αμφιλεγόμενο γεγονός στο βιβλίο του «Σφαγείο-Πέντε», είπε για τη μεταπολεμική Δρέσδη: "Έμοιαζε πολύ με το Dayton του Οχάιο, με περισσότερους ελεύθερους χώρους από ό,τι έχει το Dayton. Πρέπει να υπάρχουν τόνοι ανθρώπινου οστεάλευρου στο έδαφος"». ³

«Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι με εκατοντάδες πτώματα», περιέγραψε ο Obergruppenführer Kehrl των SS, «Μητέρες με τα παιδιά τους, νέοι και ηλικιωμένοι- άλλοτε τα σώματά τους ήταν απανθρακωμένα και καμένα, άλλοτε ανέγγιχτα- άλλοτε ήταν ντυμένα, άλλοτε γυμνά, με μια κηρώδη ωχρότητα σαν κούκλες ραφτών. Βρίσκονταν σε κάθε στάση, πότε ήσυχοι και συγκροτημένοι, πότε φρικτά παραμορφωμένοι, με την τελική πάλη του θανάτου να φωνάζει σε κάθε γραμμή του προσώπου τους». Ακόμα και όσοι είχαν φτάσει στα δημόσια καταφύγια δεν είχαν ξεφύγει- εκεί οι σκηνές ήταν ελάχιστα διαφορετικές, ασυνήθιστες μόνο εκεί όπου είχε ξεσπάσει πανικός καθώς οι άνθρωποι συνειδητοποιούσαν τη φύση της μοίρας που δεν θα απέφευγαν ποτέ. «Εδώ και εκεί η τοποθέτηση των υπολειμμάτων των οστών και των κρανίων πρόδιδε πώς οι ένοικοι είχαν παλέψει μεταξύ τους για να ξεφύγουν από τις θαμμένες φυλακές τους». Όταν οι ομάδες διάσωσης άνοιξαν τελικά το δρόμο για τα ερμητικά κλειστά καταφύγια και τα καταφύγια μετά από αρκετές εβδομάδες, η θερμότητα που δημιουργήθηκε στο εσωτερικό τους ήταν τόσο έντονη που τίποτα δεν απέμεινε από τους επιβαίνοντες- ένα μαλακό κυματιστό στρώμα γκρίζας στάχτης είχε απομείνει σε ένα καταφύγιο, από το οποίο ο αριθμός των θυμάτων μπορούσε να εκτιμηθεί μόνο ως «μεταξύ 250 και 300» από τους γιατρούς. Οι γιατροί απασχολούνταν συχνά σε αυτές τις φρικιαστικές εργασίες καταμέτρησης, καθώς η Γερμανική Στατιστική Υπηρεσία του Ράιχ ήταν μέχρι τις 31 Ιανουαρίου 1945 ιδιαίτερα σχολαστική στη σύνταξη των στατιστικών πινάκων και των στοιχείων της. Οι λίμνες από λιωμένο μέταλλο, οι οποίες προηγουμένως ήταν οι κατσαρόλες, τα τηγάνια και τα μαγειρικά σκεύη που είχαν μπει σε αυτά, μαρτυρούσαν ακόμη περισσότερο τις ασυνήθιστες θερμοκρασίες σε αυτά τα καταφύγια. Το έργο της ανάσυρσης των πτωμάτων ανατέθηκε στην Sicherheitsund Hilfsdienst (S.H.D. ), την Υπηρεσία Διάσωσης και Επισκευής, η οποία ήταν οργανωμένη σε πέντε τμήματα: την πυροσβεστική υπηρεσία, που αποτελούνταν από τις τοπικές πυροσβεστικές δυνάμεις, σε διάκριση από την παραστρατιωτική εθνική υπηρεσία, την Instandsetzungsdienst, την υπηρεσία που επισκεύαζε τους σπασμένους αγωγούς φυσικού αερίου, αποκαθιστούσε την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος και νερού και κατεδάφιζε επικίνδυνες κατασκευές, την ιατρική υπηρεσία, που οργανωνόταν από τον Γερμανικό Ερυθρό Σταυρό, την υπηρεσία απολύμανσης, για τα αντίμετρα κατά τη διάρκεια των συμμαχικών επιθέσεων με αέρια, και τέλος την κτηνιατρική υπηρεσία για τη φροντίδα των τραυματισμένων ζώων και των κατοικίδιων ζώων». ⁴

«Ορισμένοι άνθρωποι είχαν βρει εξαιρετικά δυσάρεστο τέλος, όταν χτυπήθηκαν τα συστήματα κεντρικής θέρμανσης και τα υπόγεια πλημμύρισαν με καυτό νερό. Άνθρωποι που είχαν καταφύγει στις στατικές δεξαμενές νερού είχαν επίσης σε ορισμένα σημεία ζεματιστεί μέχρι θανάτου. Η δεξαμενή νερού στη γωνία της Muschinski-Strasse, για παράδειγμα, είχε προφανώς βράσει από την έντονη ζέστη της νυχτερινής πύρινης καταιγίδας. Μια δεκάδα πτώματα, με το δέρμα τους κατακόκκινο από τη ζέστη, επέπλεαν στο νερό». ⁵

«Στη μετεωρολογία [συνέχισε] οι διαφορές θερμοκρασίας που εμπλέκονται είναι της τάξης των 20° έως 30° Κελσίου. Σε αυτή την πύρινη λαίλαπα ήταν της τάξης των 600°, 800° ή και χιλίων βαθμών Κελσίου. Αυτό εξηγούσε την κολοσσιαία βία των ανέμων της πύρινης καταιγίδας. Τα άτομα εκσφενδονίζονταν και παρασύρονταν σαν σκουπίδια στους δρόμους, καθώς ο τυφώνας έσκιζε όλα τα ρούχα από τα σώματά τους. Πλήθη ανθρώπων που έτρεχαν να σωθούν αρπάχτηκαν από τον ανεμοστρόβιλο, εκσφενδονίστηκαν στις φλόγες και κάηκαν ζωντανοί - ένα ολοκαύτωμα με την κυριολεκτική έννοια του όρου». ⁶

Η ταινία «Δρέσδη» [2006] είναι μια πολύ ρεαλιστική απεικόνιση της φρικτής τραγωδίας. Αυτή η ταινία είναι πολύ γραφική και εξαιρετικά θλιβερή.

Το "Slaughterhouse-Five" [1972] του Kurt Vonnegut Jr, επίσης παρουσιάζει τον βομβαρδισμό της Δρέσδης.

Πηγές:

¹ "Apocalypse 1945: The Destruction of Dresden" του David Irving, Πνευματικά Δικαιώματα © Parforce UK Ltd, Λονδίνο, 1995 και 2005

² Ομοίως

³ "This Day in History: Feb 13, 1945: Dresden devastated"

⁴ "Apocalypse 1945: The Destruction of Dresden" του David Irving, Πνευματικά Δικαιώματα © Parforce UK Ltd, Λονδίνο, 1995 και 2005

⁵ Ομοίως

⁶ Ομοίως