Από τον τίτλο, θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι το θέμα αυτό θα κριθεί με περιφρόνηση ή με κριτική προς όσους εμπλέκονται σε αυτές τις ανθρώπινες διαδικασίες. Στο Μονοπάτι των Θεών, που είναι ο Πνευματικός Σατανισμός, δεν υπάρχει τέτοιο θέμα. Η άρνηση αυτών των παρορμήσεων και η μη σωστή αναγνώρισή τους, ή η δημιουργία μιας κατάστασης φόβου περί αιώνιας πυράς για την ενασχόληση με αυτές, είναι έργο του εχθρού, που έχει σκοπό να εμποδίσει την πνευματική πρόοδο των ανθρώπων.

Καθώς ο εχθρός επιδιώκει να θεμελιώσει τη δυστυχία, την άγνοια και την έλλειψη σοφίας στην ανθρωπότητα ως τελικό στόχο, δεν μπορεί να δώσει τις λύσεις σε αυτό το γραπτό της Καθοδήγησης, διότι αν το έκανε, τα ανθρώπινα όντα θα έπρεπε να μάθουν για την πνευματικότητα και τη σοφία, γεγονός που θα κατέλυε όλες τις Εκκλησίες του εχθρού, δεδομένου ότι κερδίζουν από την δυστυχία, την θλίψη, τον θάνατο και την άγνοια.

Ο εχθρός επωφελείται από την διαιώνιση αυτών των καταστάσεων στους ανθρώπους, γι' αυτό και τις τροφοδοτεί, γιατί αλλιώς θα τα χάσει όλα. Είναι σαν γιατρός που δεν ενδιαφέρεται να θεραπεύσει τον ασθενή του, επιτρέποντάς του να νοσήσει επίτηδες. Έτσι λειτουργεί και ο εχθρός. Δυστυχώς για πολλούς, αυτό μπορούν να το αντιληφθούν μόνο αφού κατανοήσουν τη φύση του εχθρού. Ο «εξωτερικός εχθρός» έχει πολλά να κερδίσει από τη διατήρηση του εσωτερικού κακού και των εσωτερικών εχθρών της ανθρωπότητας.

Ενώ οι «Αβρααμικές Θρησκείες» μιλούν πολύ και καταδικάζουν τους ανθρώπους για αυτά τα θέματα, θρέφουν ένα αιώνιο μίσος για την ανθρώπινη φύση και την ανθρωπότητα, επιδιώκοντας την έλλειψη μόρφωσης. Αυτή η κατάσταση δημιουργεί διπλάσια προβλήματα στους ανθρώπους απ' ό,τι αυτά που προκαλούν από μόνες τους οι ήδη τυφλές ορμές που θα περιγράψω παρακάτω. Διπλασιάζουν την ανθρώπινη δυστυχία και τα βάσανα.

Η δική μας πλευρά είναι ακριβώς το αντίθετο και επιδιώκει να ανυψώσει τους ανθρώπους, διατηρώντας παράλληλα την ανθρωπιά τους, χωρίς να θρέφει θεμελιώδες μίσος για αυτό που είναι ή που μπορεί να γίνει η ανθρωπότητα.

Η πύλη προς την πνευματική εξέλιξη, την οποία οι δυνάμεις που περιγράφονται εδώ μπορούν και να εμποδίσουν αλλά και να ανοίξουν όσο η ψυχή προοδεύει, έγκειται στη μετριοπάθεια αυτών των δυνάμεων και στον εξαγνισμό τους. Αν ένα ον έχει κατακτήσει αυτές τις δυνάμεις πραγματικά, τότε είναι εξαγνισμένο ον και έχει πολλά κοινά με τα όντα των Ανωτέρων Τάξεων της ζωής. Αυτό δεν μπορεί να πλαστογραφηθεί ή να παρακαμφθεί, ενώ η εναρμόνισή τους με την Σοφία αποτελεί διαδικασία δια βίου εξέλιξης.

Καθώς η ψυχή προσπαθεί να εξελιχθεί, είναι θεμελιώδες να ενσαρκωθεί σε ένα σώμα. Αυτό το σώμα φέρνει μαζί του όλες τις δυνάμεις που είναι απαραίτητες για την εξέλιξή της, δυνάμεις προωθητικής φύσης, όπως η ικανότητα αναψυχής, η επιβίωση και όλα τα ένστικτα που σχετίζονται με την επιβίωση ενός ανθρώπου.

Οι μηχανισμοί επιβίωσης στο σώμα ενός ατόμου, είναι κινητήριοι παράγοντες και δυνάμεις απαραίτητες για να ζήσει. Χωρίς αυτούς τα ανθρώπινα όντα θα πέθαιναν ακαριαία και δεν θα ήταν σε θέση να εξελιχθούν με κανέναν τρόπο.

Οι Θεοί έχουν χαρίσει τις απαραίτητες αυτές δυνάμεις όχι μόνο στους ανθρώπους, αλλά και σε όλα τα όντα. Δόθηκαν με σοφία και αντιπροσωπεύουν εξελικτικές δυνάμεις.

Οι ανισορροπίες στις δυνάμεις αυτές μπορεί να οφείλονται σε τραυματικά γεγονότα, στην ατομική ευθύνη, ή απλώς στην μη κατανόηση ότι πρέπει να τις εξισορροπήσουμε, ή και τα τρία μαζί.

Θεμελιωδώς, καμία από τις δυνάμεις του Φθόνου, της Απληστίας, του Μίσους, του Θυμού ή της Λαγνείας δεν είναι αρνητική, αλλά επειδή στερούνται Λόγου ή Ανωτέρας Λογικής, επιφέρουν συχνά την καταδίκη των ανθρώπων, διότι μπορούν να βυθίσουν ένα ον στη ζωώδη κατάσταση που συνοδεύει την ενσάρκωση. Όταν δεν ελέγχονται, ο άνθρωπος καθίσταται Ανδράποδο και πέφτει στο μονοπάτι του κακού.

Ως χαρακτηριστικός κανόνας, το «Μέτρον Άριστον» είναι δήλωση του Αριστοτέλη που αποτελεί αιώνια αλήθεια για την Θέωση της ψυχής και την αριστεία του ανθρώπου. Η αριστεία οδηγεί και στην κοσμική/υλική επιτυχία, αλλά και στην πνευματική επιτυχία. Η πνευματική και εσωτερική επιτυχία είναι ο σημαντικότερος παράγοντας, γιατί είναι η κατάσταση που κάνει τον άνθρωπο πραγματικά ευτυχισμένο και ελεύθερο μέσα του, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο που έρχεται έξωθεν ως προσθήκη σε αυτή την κατάσταση.

Η έλλειψη αυτών των δυνάμεων μπορεί να μειώσει κατά πολύ την ικανότητα επιβίωσης κάποιου, αλλά η τυφλή υπακοή σε αυτές είναι βέβαιο ότι, αργά ή γρήγορα, οδηγεί στην παρακμή, σε εσωτερικό μαρτύριο και στην καταστροφή, στην κατάθλιψη και στην έλλειψη υγείας σε βιολογικό, πνευματικό και ψυχικό επίπεδο. Είναι λοιπόν απαραίτητες για την ύπαρξη, μέχρι να βελτιωθούν σε καλύτερες μορφές που επιβεβαιώνουν μια ανώτερη κατάσταση ύπαρξης.

Οι παραπάνω δυνάμεις περιγράφονται ως «τυφλές» και, όντας τυφλές, δεν συμμετέχουν άμεσα στη λογική και τον λόγο.

Όσο πιο κλειστός είναι κανείς πνευματικά και διανοητικά, τόσο μεγαλύτερη είναι η επιρροή των παραπάνω δυνάμεων στην κυριαρχία του νου και στον πλήρη κανόνα της τυφλότητας, διοτί το άτομο υποκύπτει στην συνύπαρξη με τις προαναφερθείσες συναισθηματικές καταστάσεις. Όλες αυτές οι δυνάμεις, ωστόσο, έχουν τη ρίζα τους στην αναγκαιότητα της βιολογικής ύπαρξης.

Όταν τις διαχειρίζεται σωστά, μπορούν να αποδειχθούν εξαιρετικές για τον σοφό άνθρωπο και όχι να τον υποδουλώνουν, αναγκάζοντάς τον να ζει με τρόπο βασανιστικό για τον εαυτό του και κατ' επέκτασιν και για τους άλλους γύρω του.

1. Απληστία: Η ανάγκη για υλική ασφάλεια, παράγοντας που παρατείνει την φυσική ύπαρξη. Η απληστία είναι τυφλή, καθώς δεν κατανοεί το μέτρο των άλλων όντων ή του εαυτού μας. Το τελικό στάδιο της απληστίας είναι η επιθυμία για κατανάλωση των πάντων, χαρακτηριστικό ψυχοπαθών προσωπικοτήτων. Η απληστία ως κατάσταση μπορεί να προκαλέσει μίσος και αδικία εις βάρος των άλλων, γεγονός που καθιστά το άτομο μισητό και μπορεί ακόμη και να το οδηγήσει στον θάνατο, ενώ καλλιεργείται ένα θανατηφόρο μίσος για τον εαυτό του και για τους άλλους, δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο.

Όταν η απληστία μετριάζεται, το άτομο δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να αποκτήσει χρήματα και να διευρύνει τους πνευματικούς του ορίζοντες, ενώ στο έτερο άκρο της ισορροπίας βρίσκεται η προσφορά προς τους άλλους ανθρώπους. Με τον έλεγχο της απληστίας επέρχεται η ανάπτυξη του πολιτισμού, η επέκταση των προσωπικών κτήσεων και η υλική πρόοδος. Η απληστία εξαφανίζεται στο τέλος της πνευματικής εξέλιξης.

2. Φθόνος: Λόγω της σύγχυσης σχετικά με τη ζωή και των λανθασμένων εκτιμήσεων όσον αφορά την ύπαρξη μας σε σύγκριση με τους άλλους, το άτομο οδηγείται στον φθόνο, όπου θέλει να έχει αυτό που «έχει» ο άλλος ή που νομίζει ότι έχει. Πίσω από τον φθόνο κρύβεται η ανάγκη εξύψωσης του εαυτού [που είναι η καλή πτυχή του φθόνου] και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να διευκολύνει την προσωπική εξέλιξη, ενώ η έλλειψη ενός πλήρως διαμορφωμένου εαυτού [όπου το άτομο δεν γνωρίζει τις ικανότητές του ή το πού βρίσκεται - βρίσκεται δηλαδή σε μια παραληρηματική κατάσταση σύγχυσης] μπορεί να προκαλέσει τον φθόνο. Ο φθόνος είναι μια ισχυρή μορφή παρατεταμένης ζήλιας και μπορεί να οδηγήσει σε δολοφονίες, προδοσίες, σε σημαντικό αυτοσαμποτάζ ή καταστροφή των ικανοτήτων του εαυτού, καθώς το άτομο είναι προσηλωμένο στο να ζηλεύει τους άλλους.

Όταν ο φθόνος ελέγχεται και αντικαθίσταται από την κρίση, προκύπτει ένα αίσθημα εκτίμησης στον Μυημένο. Επιπλέον, αντί κάποιος να βράζει από τη ζήλια, μπορεί μέσω της αυτογνωσίας να προεκτείνει την εκτίμησή του και προς τους άλλους ανθρώπους, σχηματίζοντας έτσι υγιείς δεσμούς. Ο φθόνος μπορεί να χρησιμοποιηθεί για υγιή ανταγωνισμό, όπου εξελίσσεται κανείς για να φτάσει σε κάποιο επιθυμητό επίπεδο. Στο τέλος της πνευματικής εξέλιξης, δεν υπάρχει φθόνος στους ανθρώπους.

3. Λαγνεία: Η λαγνεία είναι δύναμη απαραίτητη για την αναπαραγωγή και αποτελεί βιολογικό κίνητρο για την τεκνοποίηση και την αίσθηση σύνδεσης με κάποιον άλλο άνθρωπο. Στην τυφλή της κατάσταση, η λαγνεία γίνεται απλώς μια λαίμαργη ανάγκη για σύνδεση, αδιαφορώντας για τις λεπτομέρειες και στερούμενη της λογικής. Οι ανάγκες αυτές βασίζονται στην θέληση για εμπλουτισμό της ύπαρξής μας μέσω της αναψυχής. Μια τυφλή κατάσταση λαγνείας, μπορεί να δημιουργήσει έναν φαύλο κύκλο που καταναλώνει τον άνθρωπο σωματικά, ψυχικά και με κάθε άλλο τρόπο, καθιστώντας τον ανίκανο να προοδεύσει σε οτιδήποτε στην ζωή του, ενώ μπορεί επίσης να μας οδηγήσει σε επιλογές που θα μετανιώσουμε πικρά, όπως προδοσίες, ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες και άλλα.

Η λαγνεία είναι κάτι θετικό και, στο κατάλληλο λογικό πλαίσιο, μπορεί να δημιουργήσει οικογένειες, κληρονομιές, σχέσεις με άλλους ανθρώπους και προσωπική ικανοποίηση, ενώ η ίδια δύναμη είναι αυτή που χρησιμοποιείται και μεταλλάσσεται στην ανάγκη σύνδεσης με ανώτερα θέματα [γνώση, πνευματικότητα, βελτίωση του σώματος και των σχετικών αναπαραγωγικών δυνάμεων].

4. Θυμός: Ο θυμός είναι βασικό συναίσθημα που δίνει στον άνθρωπο την δύναμη να απωθεί τους εχθρούς. Στην τυφλή του μορφή δεν υπάρχει λογική και, σε συνδυασμό με όλες τις άλλες ορμές, κάποιος μπορεί να μισεί χωρίς λόγο, να μισεί από φθόνο, ή να μισεί ό,τι αποτελεί εμπόδιο στην απληστία ή την λαγνεία του. Ο θυμός μπορεί να προκαλέσει ξαφνικά, απροσδόκητα και μη αναστρέψιμα εγκλήματα, τα οποία μπορεί κανείς αργότερα να μετανιώσει, αλλά να μην μπορεί να τα αντιστρέψει. Ξαφνικές δολοφονίες συμβαίνουν συνήθως σε κατάσταση θυμού ή οργής, όταν αυτή κυριεύει τον νου.

Ο θυμός αποτελεί ισχυρό όπλο για την Δικαιοσύνη όταν μετριάζεται, ενώ όταν κατευθύνεται, μπορεί να έχει καταστροφική μεν δύναμη, αλλά να χρησιμοποιείται πραγματικά για καλό. Ο θυμός μπορεί να βρίσκεται σε πλεόνασμα ακόμη και στους Θεούς, αλλά η μορφή του «θυμού» τους είναι τέλεια και δεν σχετίζεται καθόλου με τον τυφλό θυμό των ανθρώπων.

5. Μίσος: Μια μορφή παγιωμένου θυμού που, όταν ΔΕΝ δικαιολογείται και ΔΕΝ αιτιολογείται, έχει πολλά από τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά. Το μίσος είναι μια παρατεταμένη κατάσταση θυμού και επιθετικότητας, ειδικά όταν κάποιος πιστεύει ότι έχει αδικηθεί. Η αίσθηση της αδικίας μπορεί να είναι αληθής ή ψευδής, στην τυφλή όμως κατάσταση των ορμών αυτών δεν υπάρχει κανένα απολύτως υπόβαθρο μίσους. Το τυφλό μίσος μπορεί να οδηγήσει σε φόνο, στην αυτοκαταστροφή και σε πολλούς άλλους κινδύνους. Όταν δεν κατευθύνεται και δεν ελέγχεται σωστά, οδηγεί με ακρίβεια σε μια κατάσταση ψυχικού μαρτυρίου.

Το σωστό μίσος είναι απαραίτητο απέναντι στις σοβαρές αδικίες, διότι χρειάζεται βία για να αλλάξουν ορισμένες ακραίες συνθήκες. Μπορεί να είναι απαραίτητο για την εγκαθίδρυση της Δικαιοσύνης, αλλά όταν κάποιος τυφλώνεται από το μίσος, όλα τα άλλα ελαττώματα μπορούν επίσης να μεγεθυνθούν, οπότε χρειάζεται προσεκτική διαχείριση για να μην αποδειχτεί αυτοκαταστροφικό.

6. Λαιμαργία: Η ανάγκη πρόσληψης τροφής σε έναν οργανισμό είναι απαραίτητη για την επιβίωσή του. Η λαιμαργία προκύπτει όταν δεν υπάρχει μέτρο υγείας και σωστή κρίση σχετικά με το τι πρέπει να καταναλώνει κάποιος για να διατηρήσει την βέλτιστη ή έστω μια υγιή βιολογική ύπαρξη. Η λαιμαργία υποσκάπτει την υγεία και μπορεί να οδηγήσει σε αναπηρία, ή ακόμη και στον θάνατο.

Η λαιμαργία είναι μια μορφή λαγνείας για το φαγητό που δεν έχει όρια, αλλά όταν ελέγχεται, γίνεται μια μορφή θετικής φροντίδας του εαυτού όσον αφορά την σωματική υγεία και την κατανάλωση τροφής, βελτιώνοντας την υγεία, την διανοητική και σωματική διαύγεια και την διαχείριση της ενέργειας.

Ο έλεγχος όλων των παραπάνω ελαττωμάτων, που επέρχεται με την πνευματική πρόοδο, απελευθερώνει τον άνθρωπο από τις αρνητικές τους επιπτώσεις και τον επωφελούν στο πλαίσιο της Αλχημικής (ή ψυχολογικής) Μεταμορφώσεως.

Ο Όφις Κουνταλίνι, όταν είναι περιορισμένος στην βάση της σπονδυλικής στήλης, βρίσκεται σε μια κατάσταση βρόχου και επιφέρει καταστροφές στο άτομο, ενώ όταν ευθυγραμμίζεται και απελευθερώνεται, φέρνει φώτιση και απελευθερώνει τις ορμές του ανθρώπου. Με Σοφία και με την βοήθεια των Θεών, ο άνθρωπος μπορεί να τακτοποιήσει έσωθεν τις ορμές αυτές. Πριν καν αρχίσει αυτή η διαδικασία, πρέπει να μάθει κανείς να τις διαχειρίζεται, μέχρι να απελευθερωθεί από την τυραννική τους κυριαρχία και τελικά να κυριαρχήσει επί αυτών, αντί να είναι δούλος τους.

Όσο περισσότερο εξελίσσεται η ψυχή, τόσο μπορεί να φτάσει σε αυτές τις καταστάσεις εσωτερικής γαλήνης, ειρήνης με τον εαυτό και με τον κόσμο, αλλά και επιτυχίας σε όλους τους τομείς που αρχικά επιδιώκονταν μέσω των παραπάνω ορμών, αλλά δεν μπορούσαν να εξασφαλίσουν. Η μετρίαση των παραπάνω οδηγεί στην Ευδαιμονία και επιφέρει την εύνοια των Θεών και των άλλων ανθρώπων.

Στον Πνευματικό Σατανισμό κανένα από αυτά δεν είναι κακό, είναι απλώς δυνάμεις που αντιπροσωπεύουν την φύση και που πρέπει να αντιμετωπιστούν με Σοφία, ώστε να αναπτυχθούν σε ανώτερες μορφές που ωθούν τον άνθρωπο στον εξαγνισμό, στην αριστεία και στην ενίσχυσή του.

-Αρχιερέας Hooded Cobra 666