Στην αρχή αυτού που αναφερόμαστε ως «Χριστιανισμός», υπήρχαν πολλές αιρέσεις τις οποίες η σύγχρονη ακαδημαϊκή επιστήμη αποφάσισε να κατατάξει σε ένα «ενιαίο πακέτο» με την ονομασία «Γνωστικισμός».

Οι πεποιθήσεις των περισσότερων από αυτές τις αιρέσεις είτε δεν είναι γνωστές, είτε σώζονται αποσπασματικά. Ενώ ορισμένα από αυτά τα κείμενα ακούγονται πράγματι σαν να πρόκειται για επανασυσκευασμένο Ιουδαϊσμό, άλλες αιρέσεις έχουν μια ακόμη πιο αινιγματική ιστορία, γεγονός που οδηγεί πολλούς ερευνητές να αρνηθούν σε αυτές τις ομάδες μια «κοινή προέλευση».

Ο κεντρικός Δαίμονας που ακολουθούσαν οι κυριότερες Γνωστικιστικές αιρέσεις, ήταν ο Αβράξας. Ωστόσο, όλες οι καταβολές αυτού που αναφέρεται ως «Γνωστικιστική» πίστη και συγκεκριμένα των αιρέσεων που λάτρευαν τον Αβράξα, δεν είναι τίποτε άλλο παρά πνευματική γνώση βασισμένη στον Παγανιστικό Μιθραϊσμό.

«Επιπλέον, ο Αβράξας συνδεόταν με τη μυστηριακή θρησκεία του Μίθρα, περσικής προέλευσης, τον κύριο αντίπαλο του Χριστιανισμού στη Ρώμη κατά τα πρώτα 400 χρόνια του. Όπως και ο Γνωστικισμός, ο Μιθραϊσμός διέθετε μια πολύπλοκη αστρολογία και αριθμολογία. Οι αριθμητικές αξίες των ονομάτων του Μίθρα και του Αβράξα ανέρχονται σε 365 το καθένα». - The Encyclopedia Of Demons And Demonology, της Rosemary Ellen Guiley, Ενότητα περί Αβράξα.

Καθώς πολλές από αυτές τις πρώιμες χριστιανικές «λατρείες» δεν δέχονταν τον «Χριστό» ούτε καν ως ιστορικά υπαρκτό χαρακτήρα αλλά μάλλον ως συμβολικό Ηλιακό Μύθο, ούτε χρησιμοποιούσαν τίποτα στον Χριστιανισμό ως κυριολεκτική ιστορία.

Γι' αυτούς ο «Χριστιανισμός» ήταν απλώς μια Ηλιακή Μυθολογία όπως τόσες άλλες, την οποία εξηγούσαν με τη δική τους εικόνα και συμβολική ανάλυση.

Καθώς η «Αρχική» Χριστιανική Εκκλησία ήταν εβραϊκή και ήθελε να αφαιρέσει κάθε είδους αξίωση για οτιδήποτε πνευματικό, αποφάσισαν να καταστρέψουν εντελώς αυτούς τους ανθρώπους και να αντικαταστήσουν οτιδήποτε με βρωμερές υλιστικές ανοησίες για έναν «Εβραίο Σωτήρα» που ήταν από το «Ισραήλ». Αυτό οδήγησε την Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία των αρχών του 2ου αιώνα να σκοτώσει τους περισσότερους από αυτούς ή να καταστρέψει εντελώς τα γραπτά τους.

Λόγω αυτής της σφαγής κατά των Γνωστικιστικών αιρέσεων που ακολούθησαν τον Αβράξα, γνωρίζουμε ελάχιστα πράγματα γι' αυτές, με επίκεντρο μόνο τις συκοφαντίες που έκαναν οι Χριστιανοί εναντίον τους. Από τα λίγα πράγματα που γνωρίζουμε, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι αυτά είναι αληθινά.

Το μίσος των Ιουδαίων Χριστιανών εναντίον των «Γνωστικιστών» ήταν τόσο μεγάλο, που έλεγαν ότι ήταν «χειρότεροι από τους Παγανιστές». Να σημειωθεί, ότι ο «Ειρηναίος» για τον οποίο γίνεται λόγος εδώ, είναι στην πραγματικότητα αυτός που οι Χριστιανοί αναφέρουν σήμερα ως «Άγιο Ειρηναίο», ένας μεγάλος διώκτης κάθε πνευματικού και ένας από τους πρώτους Χριστιανούς ληστές και καταστροφείς της σοφίας.

«Ως εκπρόσωπος της εκκλησίας του Θεού, ο Ειρηναίος επιμένει ότι αυτοί που αποκαλεί αιρετικούς βρίσκονται εκτός της εκκλησίας. Όλοι όσοι απορρίπτουν τη δική του εκδοχή της χριστιανικής αλήθειας είναι «ψεύτικα πρόσωπα, κακοί παραπλανητές και υποκριτές», οι οποίοι «μιλούν στο πλήθος για εκείνους που βρίσκονται στην εκκλησία, τους οποίους αποκαλούν καθολικούς ή εκκλησιαστικούς». Ο Ειρηναίος λέει ότι λαχταρά να τους «προσηλυτίσει στην εκκλησία του Θεού» - αφού τους θεωρεί αποστάτες, χειρότερους από τους Παγανιστές». [1, σελίδα 106]

«Αυτή η εκστρατεία κατά της αίρεσης συνεπαγόταν μια ακούσια παραδοχή της πειστικής της δύναμης- ωστόσο οι επίσκοποι επικράτησαν. Μέχρι την εποχή της μεταστροφής του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου, όταν ο Χριστιανισμός έγινε επίσημα εγκεκριμένη θρησκεία τον τέταρτο αιώνα, οι Χριστιανοί επίσκοποι, που προηγουμένως είχαν πέσει θύματα της αστυνομίας, τώρα τη διοικούσαν. Η κατοχή βιβλίων που είχαν καταγγελθεί ως αιρετικά έγινε ποινικό αδίκημα. Αντίγραφα τέτοιων βιβλίων καίγονταν και καταστρέφονταν». [2, σελίδα 106]

Η προέλευση των «σκέψεων» πολλών από αυτές τις «αιρετικές αιρέσεις» ήταν στην πραγματικότητα Νεοπλατωνικές σκέψεις, και δεν θα μπορούσαμε εύκολα να απορρίψουμε ότι αυτές οι αιρέσεις στην πραγματικότητα λάτρευαν μεταμφιεσμένα τους Δαίμονες, μια πραγματικότητα που κατανοούσαν και οι πρώτοι «Πατέρες της Εκκλησίας», όπως ο Ειρηναίος, οι οποίοι επικεντρώθηκαν στην καταστροφή όλων αυτών. Μέρος αυτής της καταστροφής είναι και ο λόγος για τον οποίο αυτός ο «Ειρηναίος» που αναφέρεται παρακάτω, στέφθηκε ως Άγιος της Παλαιοχριστιανικής Εκκλησίας.

Περαιτέρω σχετικά με αυτές τις αιρέσεις αποκρυφιστών: «Αυτοί οι άνθρωποι, επιπλέον, ασκούν μαγεία και χρησιμοποιούν εικόνες, ξόρκια, επικλήσεις και κάθε άλλο είδος περίεργης τέχνης. Επινοώντας επίσης ορισμένα ονόματα σαν να ήταν αυτά των αγγέλων, διακηρύσσουν ότι μερικά από αυτά ανήκουν στον πρώτο και άλλα στον δεύτερο ουρανό- και στη συνέχεια προσπαθούν να εκθέσουν τα ονόματα, τις αρχές, τους αγγέλους και τις δυνάμεις των 365 φανταστικών ουρανών.», όπως διαβάζουμε στο Adversus hæreses, I. xxiv. 5- πρβλ. Epiph. Haer. 69 D- Philastr. Suer. 32

Σημειώστε ότι και οι δύο αυτές «αιρέσεις» του «Βαλεντίνου» και του «Βασιλείδη» που αναφέρονται παρακάτω, ήταν από τις πρώτες που μισήθηκαν και εξοντώθηκαν, παρά το γεγονός ότι προσπάθησαν να αυτοαποκαλούνται «Χριστιανοί» για να αποφύγουν τους διωγμούς ή έχοντας κάποιες επιφανειακά χριστιανικές πεποιθήσεις που προφανώς ήταν μόνο ένα κάλυμμα για να ασκούν τον αποκρυφισμό. Οι Γνωστικιστικές αιρέσεις ήταν εκατοντάδες, με πολλές να είναι απλώς εχθρικής ιδεολογίας ή να ακολουθούν συγκεχυμένη ιδεολογία μεταξύ Χριστιανισμού και Παγανισμού.

Αυτά τα κείμενα, για λόγους που δεν είναι πραγματικά «γνωστοί» από την κυρίαρχη ιστορία ονομάστηκαν «χειρότεροι από τους Παγανιστές», όπως είδαμε παραπάνω.

«Ένας ακόμη πιο αξιοσημείωτος παραλληλισμός με τον μεταγενέστερο Νεοπλατωνισμό παρέχεται από τους Χριστιανούς Γνωστικιστές της Αλεξάνδρειας, ιδίως από τον Βαλέντινο και τους οπαδούς του Βασιλείδη. Όπως και οι Νεοπλατωνικοί, οι Βασιλιδιανοί πίστευαν όχι σε μια εκπορεύση από τη θεότητα, αλλά σε μια δυναμική εκδήλωση της δραστηριότητάς της. Το ίδιο ισχύει και για τον Βαλεντίνο, ο οποίος επίσης τοποθέτησε ένα ακατονόμαστο ον στην κορυφή του συστήματός του και θεωρούσε την ύλη, όχι ως δεύτερη αρχή, αλλά ως προϊόν της μίας Θεϊκής αρχής. Πρέπει να προστεθεί ότι η εξάρτηση του Βασιλείδη και του Βαλεντίνου από τον Ζήνωνα και τον Πλάτωνα είναι αδιαμφισβήτητη».

Περαιτέρω, στην υποσημείωση των παραπάνω αναφέρεται: «Τα δόγματα των Βασιλιδιανών, όπως δίνονται από τον Ιππόλυτο, διαβάζονται σχεδόν σαν αποσπάσματα από Νεοπλατωνικά έργα».

Για να καταλάβουμε όμως πραγματικά πόσο έχει διαστρεβλωθεί η ιστορία μας ή πόσα έχουν χαθεί, πρέπει να εμβαθύνουμε για να ανακαλύψουμε την πραγματικότητα για τον Δαίμονα Αβράξα. Όσον αφορά τον ίδιο τον Αβράξα, κατέληξε να είναι ένας «Κακός Δαίμονας», όπως και όλοι οι άλλοι Παγανιστικοί Θεοί που βοήθησαν και καθοδήγησαν την ανθρωπότητα.

«Γνωστικιστικό όνομα για τον ημίθεο που κυβερνά την 365η (υψηλότερη και τελευταία) σφαίρα, ανεβαίνοντας στον άγνωστο Θεό. Οι Χριστιανοί δαιμονολόγοι τοποθετούν τον Αβράξα στις τάξεις των ΔΑΙΜΟΝΩΝ. [...] Ο Γνωστικιστικός Αβράξας δημιούργησε τον υλικό κόσμο και είχε επίσης Δαιμονικές ιδιότητες. Είναι η υπέρτατη δύναμη της ύπαρξης, στην οποία το φως και το σκοτάδι είναι τόσο ενωμένα όσο και υπερβαμένα. Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί θεωρούσαν τον Αβράξα ως Δαίμονα. Με τη σειρά του, ο Αβράξας έγινε αγαπημένη θεότητα των αιρετικών αιρέσεων του Μεσαίωνα». [4]

Αυτή η σελίδα θα πρέπει να αποτίσει φόρο τιμής στους μαθητές του Αβράξα, οι οποίοι πέθαναν και συκοφαντήθηκαν για χάρη του, όλοι επειδή ήθελαν να ακολουθήσουν το Θείο και να γίνουν κοινωνοί της Δαιμονικής γνώσης. Δεν θα ξεχαστείτε.

Πηγές/Βιβλιογραφία:

[1] "The Gnostic Gospels" από την Elaine Pagels

[2] Ομοίως, σελίδα 21.

[3] Encyclopedia Brittanica, Εκδοχή 1911, όπως είναι στο WikiSource. Μπορεί να βρεθεί επίσης σε μορφή PDF-
https://en.wikisource.org/wiki/1911_Encyclop%C3%A6dia_Britannica/Neoplatonism#cite_note-3

[4] The Encyclopedia Of Demons And Demonology, της Rosemary Ellen Guiley, Ενότητα περί Αβράξα.